Είτε το Black Block συνεχίζει ως τακτική είτε έχει εγκαταλειφθεί, έχει σίγουρα πετύχει το σκοπό του. Σε ορισμένα μέρη και στιγμές το Black Block ώθησε κόσμο στο να δράσει συλλογικά ενάντια στη βία του κράτους και του καπιταλισμού. Είναι σημαντικό ότι ούτε συνδεόμαστε μ’ αυτό νοσταλγικά σαν μια παλαιότερη τελετουργία ή παράδοση, ούτε και το απορρίπτουμε τελείως επειδή κάποιες φορές φαίνεται ακατάλληλο. Μάλλον θα πρέπει να συνεχίζουμε να δουλεύουμε για να εκπληρώσουμε τις ατομικές ανάγκες και επιθυμίες μας, μέσα από διάφορες τακτικές και αντικείμενα, καθώς είναι πιο κατάλληλα τη συγκεκριμένη στιγμή. Η κάλυψη των χαρακτηριστικών στο Black Block έχει το χρόνο και το μέρος , όπως και άλλες τακτικές που συγκρούονται μ’ αυτό.
«Οι εξουσιαστές φοβούνται τη μάσκα γιατί η δύναμη τους στηρίζεται εν μέρει στην αναγνώριση, το σταμπάρισμα και την καταλογοποίηση: στο να ξέρουν ποιος είσαι…οι μάσκες μας δεν υπάρχουν για να κρύψουν τα στοιχεία μας αλλά για να τα αποκαλύψουν. Σήμερα θα έπρεπε να δώσουμε στην αντίσταση ένα πρόσωπο: φορώντας τις μάσκες μας αποκαλύπτουμε την ενότητα μας, υψώνοντας τη φωνή μας εκφράζουμε το θυμό μέσα από την απρόσωπη δύναμη.»
Από ένα μήνυμα που τυπώθηκε στο εσωτερικό των 9000 μασκών που διανεμήθηκαν στις 18 Ιουνίου στο Carnival Against Capital που κατέστρεψε την οικονομική περιοχή στο κέντρο του Λονδίνου.
Στις WTO (Οργανισμός Διεθνούς Εμπορίου) διαδηλώσεις στο Seattle πέρυσι, κάπου 100 με 300 αναρχικοί και άλλοι έβαλαν τα ‘’μαύρα’’ τους και συστηματικά κατέστρεψαν τις βιτρίνες των απεχθών πολυεθνικών εταιριών. Από τότε η τακτική του Black Block τραβάει την προσοχή του κόσμου που ενδιαφέρεται για την κοινωνική αλλαγή. Όλα τα είδη της ανώτερης – μεσαίας τάξης, προοδευτικοί, ελευθεριακοί φλυαρούσαν ηθικιστικά σε μεγάλο βαθμό για το πόσο δεν υπάρχει χώρος για τέτοια συμπεριφορά στο κίνημα τους. Την ίδια στιγμή, το Black Block στο Σιάτλ ενέπνευσε ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τις μαχητικές τακτικές διαμαρτυρίας που δεν εξευμένιζε την εξουσία ούτε υποκλινόταν στη δύναμη της. Το Ν30 Black Block, μαζί με άλλες απόψεις για τα γεγονότα του Seattle, έχει επίσης εμπνεύσει ριζοσπάστες αναρχικούς να σταματήσουν να κρύβονται μέσα σε ελευθεριακές ακτιβίστικες ομάδες με ρεφορμιστικές ατζέντες και να αρχίσουν να φωνάζουν τις απαιτήσεις τους για την επανάσταση και για την ολική κοινωνική αλλαγή. Εκτός από τη ραγδαία αύξηση των αναρχικών δημοσιεύσεων και οργανώσεων, καθαρή απόδειξη αυτής της αναζωπύρωσης του αναρχισμού στις ΗΠΑ φαίνεται στα μεγάλα Black Block που ήταν παρόντα στις 16 Απριλίου στην Ουάσινγκτον, στα Δημοκρατικά και Ρεπουμπλικανικά εθνικά συνέδρια εκείνο το καλοκαίρι, και σε πολλές άλλες πορείες, διαμαρτυρίες και δράσεις απ’ άκρη σ’ άκρη. Καλώς ή κακώς, φαίνεται ότι το προηγούμενο καλοκαίρι το Black Block έγινε μια Αμερικανική παράδοση, και όλα ξεκίνησαν από τα γενναία παιδιά του Σιάτλ.
Ή μήπως όχι; Στην πραγματικότητα η 30η Νοεμβρίου ήταν πολύ μακριά από την πρώτη φορά που μια μεγάλη ομάδα ριζοσπαστών έβαλαν τα ‘’μαύρα’’ τους με σκοπό να ασχοληθούν με μια μαχητική διαμαρτυρία ανώνυμα και αλληλέγγυα. Το Black Block ως μια συμφωνημένη τακτική διαμαρτυρίας μπορεί να ‘’είναι και 20 χρονών’’. Οι ρίζες του στην πραγματικότητα ξεκίνησαν από τους Ευρωπαίους Αυτόνομους, ένα ριζοσπαστικό κοινωνικό κίνημα που δεν αποκαλούσε απαραίτητα τον εαυτό του ως αναρχικό, παρόλα αυτά πολλές απ’ τις τακτικές του εκτιμήθηκαν και υιοθετήθηκαν από αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς.
Σχετικά με την Αυτονομία
Autonomia, Autonomen, or autonomists είναι τα ονόματα που έχουν χρησιμοποιηθεί για διάφορες διάσημες κοινωνικές αλλαγές και κινήματα αντικουλτούρας σε Ιταλία, Γερμανία, Δανία, Ολλανδία και άλλα μέρη της Ευρώπης τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αυτά τα διαφορετικά κινήματα έχουν προσπαθήσει να αντιταχθούν ριζικά ενάντια στην εξουσία, την κυριαρχία και τη βία οπουδήποτε υπάρχουν στη σύγχρονη ζωή (που είναι σχεδόν παντού). Αυτονομία σ’ αυτήν την περίπτωση δε σημαίνει κάποιο είδος κόμπλεξ τοπικής ανωτερότητας και απομονωτισμού, όπως ο κρατικιστικός εθνικισμός, ούτε σημαίνει προσωπική αυτονομία σε βάρος του συνόλου όπως είναι η βάση του καπιταλισμού. Οι Αυτόνομοι εκτιμούν και επιθυμούν την ελευθερία του καθένα να επιλέγει με ποιους θα συνάψει σχέσεις και να συγκεντρώνεται με αυτούς ώστε να επιβιώνουν και να καλύπτουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους συλλογικά, χωρίς να παρεμβάλλεται η απληστία βίαιων ατόμων και απάνθρωπων γραφειοκρατιών.
Οι πρώτοι λεγόμενοι Αυτόνομοι ήταν εκείνα τα άτομα που αναμείχθηκαν στο Ιταλικό Αυτόνομο Κίνημα που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του «Θερμού Φθινοπώρου» το 1969, μιας περιόδου έντονης κοινωνικής ανησυχίας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 στην Ιταλία ένα διαδεδομένο κίνημα για ολική κοινωνική αλλαγή συστάθηκε από αυτόνομες ομάδες εργατών σε εργοστασακούς χώρους και σε χώρους γυναικών και μαθητών. Οι καπιταλιστές, τα εργατικά συνδικάτα και η γραφειοκρατία του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν είχαν καμία σχέση μ’ αυτό το κίνημα, που στην ουσία το κατέστειλαν και προσπάθησαν να το σταματήσουν. Ωστόσο, το εξουσιαστικό οικοδόμημα βρισκόταν συχνά σε σύγχυση σχετικά με το πώς να διαχειριστεί τη σχεδόν ολική άρνηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού να υπακούσουν τους νόμους και τις διαταγές των εξουσιαστών.
Παρά τη ραγδαία αύξηση άμεσης δράσης, απεργιών, άρνηση πληρωμών ενοικίων, τις καταλήψεις, τα μπάχαλα, τις καταλήψεις πανεπιστημίων και άλλων ευρέως υποστηριζόμενων ριζοσπαστικών δράσεων κατά τη δεκαετία του ’70, το Ιταλικό κίνημα τελικά υποχώρησε. Αυτό έγινε λόγω βίαιων επιθέσεων, φυλακίσεων και δολοφονίες αγωνιστών από την αστυνομία, το κομμουνιστικό κόμμα και την ελεγχόμενη κεντρώα κυβέρνηση. Τότε η απάντηση στην αυξανόμενη κρατική βία ήταν μια αυξανόμενη τερροριστική βία από την ελίτ των ανταρτών πόλεων. Αυτή η αμυντική τερροριστική δράση πολλές φορές έστρεφε τον κόσμο ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες. Κάποιοι επέλεξαν να γίνουν πιο μιλιτάντ και εκρηκτικοί, ενώ άλλοι εγκατέλειψαν τα πολιτικά για μια, φαινομενικά, πιο ήσυχη ζωή υπακούοντας τους εξουσιαστές.
Χτίζοντας την Επαναστατική Διπλή Δύναμη – Η κουλτούρα των Αυτόνομων
Η Ιταλική Αυτονομία κόπασε τη δεκαετία του ’70 παρά το επαναστατικό δυναμικό της. Παρόλα αυτά η αυτοπεποίθηση και η χειραφέτηση ήταν έμπνευση για τους νέους στη Δυτική Γερμανία το ’80. Εμπνευσμένοι επίσης από τους καταληψίες του Άμστερνταμ, κινήματα και οργανώσεις νέων στη Σουηδία, νεολαίοι Γερμανοί στο Βερολίνο, το Αμβούργο και άλλες μεγάλες πόλεις άρχισαν να ‘’χτίζουν’’ τη δικιά τους αυτόνομη κουλτούρα και κοινωνικά γκρουπ βασισμένα στην αντίσταση και την τροποποίηση του τρόπου ζωής.
H κατεύθυνση και η σύνθεση της ριζοσπαστικής οργάνωσης στη Δυτική Γερμανία τη δεκαετία του ’80 καθορίστηκε κυρίως απ’ την οικονομική ύφεση και τις μορφές που πήρε. Λόγω των καλά θεμελιωμένων σχέσεων των συνδικάτων στις βιομηχανίες και της Γερμανικής κυβέρνησης, την επίδραση αυτής της ύφεσης δεν την ένιωσαν τόσο πολύ οι εργάτες όσο οι νέοι που έβρισκαν υπερβολικά δύσκολο να εξασφαλίσουν δουλειά και στέγαση και ως εκ τούτου να φύγουν απ’ τα σπίτια των γονιών τους ώστε να γίνουν κοινωνικά και οικονομικά ανεξάρτητοι. Ωστόσο σημάδια για Αυτόνομη κινητοποίηση της νεολαίας περιλάμβαναν τον ασφυκτικό κομφορμισμό τις αγροτικής Γερμανικής κοινωνίας και της παραδοσιακής οικογένειας˙ σοβαρές ελλείψεις στέγασης, υψηλά ποσοστά ανεργίας, καθώς και το συνεχόμενο καθεστώς απαγόρευσης της έκτρωσης και τα σχέδια της κυβέρνησης για μαζική επέκτασης της πυρηνικής ενέργειας.
Σαν αποτέλεσμα της οικονομικής ύφεσης και της φυγής στα προάστια, στο τέλος της δεκαετίας του ’70, τεράστιες εκτάσεις με κτίρια σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας, ειδικά στο Δυτικό Βερολίνο, εγκαταλείφθηκαν από τους εργολάβους ή τους κυβερνητικούς οργανισμούς. Η κατάληψη αυτών των κτιρίων ήταν μια βιώσιμη λύση για τους φτωχούς νέους που έψαχναν για ανεξαρτητοποίηση απ’ τα σπίτια των γονιών τους. Ζωηρές κατειλημμένες κοινότητες ωρίμασαν στην γειτονιά Kreuzberg του Βερολίνου, στις καταλήψεις στο Haffenstrasse του Αμβούργου και σε άλλα σημεια. Ο ακρογωνίαιος λίθος αυτών των κοινοτήτων ήταν η συμβίωση και η δημιουργία ριζοσπαστικών κοινωνικών κέντρων: εργαστήρια, βιβλιοπωλεία, καφετέριες, σημεία συνάντησης, μπαρ, συναυλιακοί χώροι, γκαλερί, και άλλοι πολυχώροι όπου πολιτικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές βάσεις αναπτύχθηκαν σαν μια εναλλακτική στην παραδοσιακή οικογενειακή ζωή, την τηλεκουλτούρας και την μαζικά παραγώμενη κουλτούρα.
Απ’ αυτούς τους ασφαλείς κοινωνικούς χώρους ξεπήδησαν πρωτοβουλίες που αντιτάχθηκαν στην πατριαρχία και τους ρόλους των φύλων, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στους καταπιεσμένους του κόσμου επιτιθέμενοι στις εδρεύουσες πολυεθνικές εταιρίες και στα οικονομικά κέντρα όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και μετά την επανένωση της Γερμανίας ξεκίνησαν τη μάχη ενάντια στην ανερχόμενη παλίρροια του συντηρητικού Νεοναζισμού.
Παρόμοιες πρωτοβουλίες για έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής δημιουργούνταν τη δεκαετία του ’80 (και σε κάποια μέρη πολύ νωρίτερα) στην Ολλανδία, τη Δανία και αλλού στη βόρεια Ευρώπη. Τελικά όλοι αυτοί οι Βορειοευρωπαίοι που ζούσαν σε αποκεντρωμένα κοινωνικά γκρουπ αφιερωμένα στη δημιουργία μιας μη καταπιεστικής, αντιιεραρχικής κοινωνίας αποκαλέστηκαν συλλογικά ως Autonomen (Αυτόνομοι). Με τον καιρό οι αυτόνομες ιδέες και τακτικές ‘’μετακόμισαν’’ στην (μετά – Σιδηρούν Παραπέτασμα) ενωμένη Ευρώπη. Εγώ προσωπικά έχω επισκεφθεί ριζοσπαστικά αυτόνομα κοινωνικά κέντρα σε Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Κροατία, Σλοβενία και Τσεχία.
Σκληρή Καταπίεση, Μαχητική Αντίσταση και καταγωγή του Black Bloc
Από την αρχή το κράτος της Δ. Γερμανίας ήταν εχθρικό προς τους νεαρούς Αυτόνομους, είτε αυτοί καταλάμβαναν πυρηνικούς σταθμούς είτε ακατοίκητες πολυκατοικίες. Το χειμώνα του 1980 η τοπική διοίκηση του Βερολίνου αποφάσισε να βάλει ένα τέλος στις καταλήψεις της πόλης όπου ζούσαν χιλιάδες νέοι. Αποφάσισαν να ποινικοποιήσουν, να επιτεθούν και να τους εκδιώξουν στους κρύους δρόμους του χειμώνα. Αυτή ήταν μια πολύ πιο σοκαριστική και ασυνήθιστη πράξη στη Γερμανία απ’ ότι θα ήταν στις ΗΠΑ και προκάλεσε αρκετή αηδία και καταδίκη προς την αστυνομία και την κυβέρνηση.
Από το Δεκέμβρη του 1980 και μετά υπήρξε ένας κλιμακούμενος κύκλος μαζικών συλλήψεων, οδομαχιών και νέων καταλήψεων στο Βερολίνο και σε όλη τη Γερμανία. Οι Αυτόνομοι δεν τρομοκρατούνταν και σε κάθε έξωση η απάντηση ήταν πολλές νέες καταλήψεις κτιρίων. Όταν καταληψίες στη Νοτιογερμανική πόλη Φράιμπουργκ συνελήφθησαν μαζικά, διαδηλώσεις υποστηρίζοντας τους και καταδικάζοντας την πολιτική εξώσεων του κράτους έλαβαν μέρος σε κάθε μεγάλη πόλη της Γερμανίας. Στο Βερολίνο εκείνη τη μέρα, που αργότερα ονομάστηκε ‘’Μαύρη Παρασκευή’’˙ 15,000 με 20,000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και κατέστρεψαν μια ανώτερης τάξης εμπορική περιοχή.
Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της καταστολής και της αντίστασης απ’ την οποία γεννήθηκε το Black Block. Στα τέλη του 1981 η Γερμανική κυβέρνηση άρχισε να νομιμοποιεί κάποιες καταλήψεις σε μια προσπάθεια να διαιρέσει αυτήν την κουλτούρα και να περιθωριοποιήσει κάποια πιο ριζοσπαστικά τμήματα της. Αλλά αυτές οι τακτικές δε μπόρεσαν να ηρεμήσουν το διαδεδομένο ριζοσπαστικό κίνημα, ιδιαίτερα αφού η περίοδος 1980 – 81 δεν ήταν απλά μια βίαιη μεταχείριση των καταληψιών αλλά η μεγαλύτερη κινητοποίηση της αστυνομίας στη Γερμανία από τη βασιλεία του τρίτου Ράϊχ, προκειμένου να επιτεθεί σε μη βίαιους διαδηλωτές που έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στο ‘’Free Republic του Wendland’’, μια κατασκήνωση 5000 ακτιβιστών που μπλόκαραν την κατασκευή της χωματερής πυρηνικών αποβλήτων Gorleben. Ακόμα και οι πρώην πασιφιστές ριζοσπατικοποιήθηκαν απ’ τη συνεχή εμπειρία της βίαιης αστυνομικής καταστολής ενάντια στις καταλήψεις.
Σαν απάντηση στη βίαιη κρατική καταπίεση, ριζοσπάστες ακτιβιστές ανέπτυξαν την τακτική του Black Block: πήγαιναν σε διαμαρτυρίες και πορείες φορώντας μαύρα κράνη μηχανής, μάσκες του σκι και μαύρες στολές (ή για τους πιο προετοιμασμένους μπότες παραγεμισμένες με ατσάλι στην άκρη και φέρνοντας τις ασπίδες και τα ρόπαλα τους). Στο Black Block, οι Αυτόνομοι και άλλοι ριζοσπάστες μπορούσαν να αποκρούσουν πιο αποτελεσματικά τις αστυνομικές επιθέσεις, χωρίς να ξεχωρίζουν σα μονάδες για σύλληψη μετά. Και καθώς όλοι γρήγορα εμφανίζονταν, έχοντας ένα μαζικό μπλοκ από ανθρώπους ντυμένους όλους με τον ίδιο τρόπο και έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπα τους όχι μόνο βοηθούσε στο να αμυνθούν απ’ την αστυνομία, αλλά ήταν πιο εύκολο και για τους σαμποτέρ να επιτεθούν ενάντια σε τζαμαρίες, τράπεζες και κάθε άλλο κτίριο-σύμβολο του καπιταλισμού και του κράτους. Το Black Block ενθάρρυνε πολύ κόσμο να συμμετέχει σε μαζικές καταστροφές ιδιοκτησιών και σε βίαιες πράξεις ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος. Μ’ αυτόν τον τρόπο το Black Block καθίσταται ένα μαχητικό μόρφωμα που μετριάζει την προβληματική διχοτόμιση μεταξύ της ευρέως αποκαλούμενης μη βίαιης ανυπακοής και την ελίτ του μυστικοπαθούς τερορισμού και σαμποτάζ.
Επιτεύγματα του Black Bloc των Αυτόνομων
Τα Black Block, η Αυτόνομη μαχητικότητα και η λαϊκή αντίσταση ενάντια σε αστυνομία – κράτος και στη Νέα Τάξη Πραγμάτων διαδόθηκε στην ευρωπαϊκή νεολαία στη δεκαετία του 1980. Παρόλα αυτά οι Ολλανδοί ριζοσπάστες δεν αυτοαποκάλεστηκαν Αυτόνομοι μέχρι το 1986˙ νωρίτερα οι Ολλανδοί ακτιβιστές μοιράζονταν τακτικές, οργανωτικές δομές και μαχητικότητα με αυτοαποκαλούμενους Αυτόνομους. Το Ολλανδικό κίνημα καταλήψεων ουσιαστικά ξεκίνησε γύρω στο 1968 και μέχρι το 1981 πάνω από 10,000 μονοκατοικίες και διαμερίσματα ήταν κατειλημμένα στο Άμστερνταμ και υπήρχαν γύρω στις 15,000 καταλήψεις στην υπόλοιπη Ολλανδία. Κατειλημμένα εστιατόρια, μπαρ, καφετέριες και κέντρα πληροφοριών ήταν κοινοτοπία και οι οργανωμένοι καταληψίες (συχνά αναφερόμενοι ως ‘’Kraakers’’) είχαν το δικό τους συμβούλιο ώστε να οργανώνουν τη ροή του κινήματος και είχαν επίσης το δικό τους ραδιοσταθμό.
Μολονότι κάποιοι Ολλανδοί απέρριψαν τη μάσκα του σκι όσο βρίσκονταν στο Black Block, το κίνημα δεν ήταν λιγότερο μαχητικό. Ένα βιβλίο για το Ολλανδικό κίνημα καταλήψεων αναφέρει ότι «Από την αρχή υπήρχε μια ‘’ταξιαρχία με μαύρα κράνη’’ η οποία θεωρούσε ότι είχε ξεκινήσει πόλεμο με την τοπική σοσιαλδημοκρατία.»
Οι μάχες των εξώσεων στις καταλήψεις του Άμστερνταμ συχνά εμφάνιζαν την κατασκευή τεράστιων οδοφραγμάτων και ταμπουρωμένους καταληψίες που πετούσαν έπιπλα και άλλα αντικείμενα όλων των σχημάτων και μεγεθών στους μπάτσους που βρίσκονταν από κάτω. Στα πρώτα χρόνια υπήρχαν κάποια όρια στη βία που χρησιμοποιούσαν οι Ολλανδοί καταληψίες ενάντια στις αστυνομικές επιθέσεις.
Ωστόσο το 1985 όταν ένας καταληψίας εν ονόματι Hans Kok πέθανε προφυλακισμένος αφού είχε συλληφθεί σε μια ιδιαίτερα βίαιη επιδρομή και έξωση, η βία αυξήθηκε. Την είδηση του θανάτου του ακολούθησε μια νύχτα πύρινων καταστροφών στο Άμστερνταμ˙ μέχρι και περιπολικά καίγονταν μπροστά από πολλούς διαφορετικούς περίβολους. Ένας καταληψίας είπε : «Όλοι είχαν την ιδέα, τώρα θα χρησιμοποιήσουμε τα ύστατα μέσα, πριν τα όπλα οπωσδήποτε: mollies… Όλοι κυκλοφορούσαν με mollies στις τσέπες τους, όλοι είχαν δοχεία γεμάτα βενζίνη… ήταν η νέα μέθοδος δράσης». Παρά το θάνατο του Hans Kok και την πύρινη τιμωρία που ακολούθησε υπήρχε κάτι αρνητικό: το φημισμένο κίνημα των καταλήψεων, οι νέες πολεμικές τακτικές αποδείχθηκαν χρήσιμες σε κάποιους κύκλους ακτιβιστών. Το 1985 το Ολλανδικό Anti-racist Action Group (RARA) διεξήγαγε μια πετυχημένη καμπάνια πίεσης στην ολλανδική αλυσίδα σουπερμάρκετ MARKO να φύγει απ’ τη Νότιο Αφρική: η καμπάνια πέτυχε μέσω σκληρών και καταστροφικών βομβιστικών επιθέσεων στα καταστήματα και γραφεία της MARKO.
Στη Γερμανία το 1986η αστυνομία επιτίθεται και επιχειρεί εκκενώσεις σε ένα συγκρότημα κατειλημμένων σπιτιών στο Αμβούργο που ονομάζεται Haffenstrasse όπου έρχονται αντιμέτωποι με μια αντεπίθεση 10.000 ατόμων που κάνουν πορεία πλαισιωμένοι από τουλάχιστον 1500 άτομα του Black Block, κουβαλώντας ένα τεράστιο πανώ που έγραφε: Χτίσιμο Επαναστατικής Δυαδικής Εξουσίας! Στο τέλος της πορείας, το Black Block ήταν σε θέση να ξεκινήσει με επιτυχία οδομαχίες που έκαναν την αστυνομία να οπισθοχωρήσει. Την επόμενη μέρα πυρκαγιές άναψαν σε 13 πολυκαταστήματα που τις ζημίωσαν σχεδόν 10 εκατομμύρια δολάρια.
Τον ίδιο χρόνο, η καταστροφή στον πυρηνικό σταθμό του Τσέρνομπιλ επέφερε νέες μαχητικές διαδηλώσεις ενάντια στους πυρηνικούς σταθμούς που βρίσκονταν υπό κατασκευή στη Γερμανία. Σε σχέση με αυτές τις αντιπυρηνικές διαδηλώσεις ειπώθηκε: «Σε σκηνές ‘’εμφυλίου πολέμου’’ κρανοφόρα με δερμάτινη επένδυση στρατεύματα των Αναρχικών Αυτόνομων οπλισμένα με σφεντόνες, μολότοφ και φωτοβολίδες συγκρούστηκαν βίαια με την αστυνομία που χρησιμοποίησε αύρες, ελικόπτερα και αέρια CS (επίσημα απαγορευμένα για χρήση ενάντια σε πολίτες)».
Τον Ιούνιο του 1987 όταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν πήγε στο Βερολίνο, γύρω στους 50.000 ανθρώπους διαδήλωσαν στους δρόμους ενάντια σ’ αυτόν τον κάπηλο του Ψυχρού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων 3000 ανθρώπων του Black Block. Κανά δυο μήνες αργότερα η αστυνομική ανιπαλότητα ενάντια στη Haffenstrasse εντάθηκε ξανά. Τον Νοέμβριο του 1987 κάτοικοι και άλλοι Αυτόνομοι οχύρωσαν το συγκρότημα, έχτισαν οδοφράγματα στους δρόμους και πολέμησαν την αστυνομία για σχεδόν ένα 24ωρο. Στο τέλος η πόλη επέλεξε να νομιμοποιήσει το κατειλημμένο συγκρότημα.
Πάνω από δέκα χρόνια πριν το Σιάτλ και τις WTO διαμαρτυρίες, οι Αυτόνομοι κινητοποίησαν ένα παρόμοιο γεγονός με μεγαλύτερο αριθμό αντιστεκόμενων. Το Σεπτέμβριο του 1988, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Οι Αυτόνομοι χρησιμοποίησαν αυτό το κομβικό σημείο για διεθνή αντίσταση στο διεθνή εταιρικό καπιταλισμό και την κυβερνητική καταστροφή των λαϊκών αυτόνομων κοινοτήτων. Εκατοντάδες ακτιβιστές απ’ όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ κινητοποιήθηκαν και 80.000 διαδηλωτές συνάντησαν τους τραπεζίτες (τουλάχιστον 30.000 περισσότεροι απ’ όσους στο Σιάτλ). Οι περισσότεροι αριθμητικά αστυνομικοί και σεκιουριτάδες προσπάθησαν να διατηρήσουν την τάξη αποκλείοντας όλες τις διαδηλώσεις και επιτέθηκαν βίαια σε κάθε δημόσια συνέλευση, αλλά οι ταραχοποιοί κατέστρεψαν τις μοδάτες αστικές εμπορικές περιοχές (καθώς ήταν παράδοση).
Προ ‘’Σιατλικά’’ Black Blocks στις ΗΠΑ
Το Νοέμβριο του 1999 η τακτική του Black Block φάνηκε καινούρια σε πολλούς Αμερικανούς κυρίως επειδή οι πράξεις και οι ιδέες του αυτόνομου κινήματος της Ευρώπης αποσιωπούνταν απ’ τα Αμερικάνικα media και είχαν γραφτεί ελάχιστα γι’ αυτά στα Αγγλικά. Ωστόσο, η άγνοια της ύπαρξης του Black Block προέρχεται επίσης από το γεγονός ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί ενημερώνονται για τα εγχώρια γεγονότα από εταιρικά – ελεγχόμενα media που αγνοούν οτιδήποτε συμβαίνει και δεν ταιριάζει στους στόχους και τους σκοπούς τους, και που παρουσιάζουν κάθε συμβάν που λαμβάνει χώρα σαν μοναδικό και αποκομμένο απ’ το μέλλον και το παρελθόν ώστε να ξεχαστεί γρήγορα ακόμα κι αν είναι λίγων μηνών.
Οι Αμερικανοί ριζοσπάστες δεν αγνοούσαν ποτέ τελείως τις πράξεις και τις ιδέες των Ευρωπαίων Αυτόνομων και η ανάπτυξη της πανκ ροκ υποκουλτούρας στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘80 κατά κάποιο τρόπο πήρε σαν παράδειγμα τους Αυτόνομους. Από την αρχή της δεκαετίας του ΄90 αναρχικοί και άλλοι ριζοσπάστες στις ΗΠΑ άρχισαν να φοράνε μάσκες στις πορείες και τις διαδηλώσεις ως ένδειξη αλληλεγγύης και για να δημιουργήσουν ανωνυμία για τους μαχητικούς διαδηλωτές.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου έγινε μια διαμαρτυρία στους δρόμου της Ουάσινγκτον συμπεριλαμβανομένου του Black Block που διέλυσε τα τζάμια της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τον ίδιο χρόνο τη μέρα του Κολόμβου στο Σαν Φρανσίσκο ένα Black Block εμφανίστηκε για να βοηθήσει στη μαχητική αντίσταση στη συνεχόμενη γενοκτονία των Βορειοαμερικάνων ιθαγενών απ’ τους Ευρωπαίους. Προσωπικά, το μεγαλύτερο Black Block που έχω δει ήταν στη Millions March for Mumia (Πορεία χιλιάδων για τον Μουμία Αμπού Τζαμάλ) στη Φιλαδέλφεια τον Απρίλιο του 1999. Θα έλεγα ότι ήταν τουλάχιστον 500 άτομα ντυμένα στα μαύρα, με καλυμμένα χαρακτηριστικά, κουβαλώντας πανό όπως «Βιγκανιστική τροφή για τον Μουμία». Αν και δεν υπήρξαν οδομαχίες ούτε κάποια συγκεκριμένη αξιοπρόσεχτη καταστροφή περιουσίας, κάποια παιδιά κατάφεραν να μπουν σ’ ένα γκαράζ στο μήκος της διαδρομής της πορείας, σκαρφάλωσαν στην οροφή και κυμάτισαν τη μαύρη σημαία.
Το Παγκόσμιο Μέλλον της Μαύρης Μάσκας
Το σύμβολο της μαύρης μάσκας των αυτόνομων μαχητών διαδόθηκε και στον τρίτο κόσμο. Καθώς η βορειοαμερικανική συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών, των καταστροφικών οικονομικών πολιτικών, τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου του 1994, μια αντάρτικη εξέγερση πήρε μέρος στην Τσιάπας, μια πολιτεία στο Νότιο Μεξικό. Η εξέγερση οδήγησε στην δημιουργία χώρου για την ανάπτυξη ενός αυτόνομου κοινωνικού οργανισμού μεταξύ των καταπιεσμένων αυτόχθονων πληθυσμών των Μάγιας. Η ένοπλη πτέρυγα αυτού του αγώνα για τη δημιουργία της αυτόνομης κοινότητας και της άμεσης δημοκρατίας, χωρίς εξαναγκασμό ή ιεραρχία, ήταν και συνεχίζουν να είναι οι Ζαπατίστας˙ άντρες και γυναίκες που φοράνε μαύρα full face όποτε κάνουν δημόσιες εμφανίσεις. Πολλοί αυτόνομοι και αναρχικοί τους έχουν επισκεφθεί και έχουν προσπαθήσει να βοηθήσουν τον αγώνα τους με γνώση, λεφτά, υλικά και δημιουργώντας παγκόσμια ενημέρωση και αλληλεγγύη για την κατάσταση στην Τσιάπας.
Πίσω στη Γερμανία, οι Αυτόνομοι περνούν μαύρες μέρες. Λέγεται ότι στις προηγούμενες καταλήψεις στεγάζονται τουλάχιστον 165 τεράστια πενταόροφα καταστήματα στο ανατολικό Βερολίνο, αλλά από τα τέλη του 1997 μόνο 3 παρέμειναν. Η νομιμοποίηση κάποιων καταλήψεων, ενώ εκκενώνονται βίαια κάποιες άλλες είναι μια αποτελεσματική πολιτική για το κράτος. Πολλοί άνθρωποι που ζουν σε νόμιμες καταλήψεις δεν είναι πρόθυμοι να ταράξουν τα νερά ενθαρρύνοντας ή εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στις μαχητικές τακτικές που εφαρμόζονται από άλλους καταληψίες και αυτή η περιθωριοποίηση κάνει πιο εύκολο για τους καταληψίες να χάνουν τις οδομαχίες ενάντια σε μια αυξανόμενη αστυνομική δύναμη.
Η αναζωπύρωση του νεοναζισμού στην κάποτε Ανατολική Γερμανία και άλλες περιοχές της χώρας είχε ως αποτέλεσμα τη συνέχιση των προβλημάτων για τους Γερμανούς Αυτόνομους. Αντιμετωπίζουν βία και θανάτους από τις νεοναζιστικές επιθέσεις, ειδικά στην ανατολική Γερμανία όπου υπάρχουν νέοναζιστικές συμμορίες που περιπολούν σε αυτό που αποκαλούν «περιοχή απαγορευμένη για punks και για ξένους». Τεράστιες ποσότητες χρόνου και προσπάθειας των Αυτόνομων πάνε στην οργάνωση της αντίταξης στο νέοναζισμό, αλλά αυτό σημαίνει παραμέληση των καθηκόντων νέων βιώσιμων εναλλακτικών λύσεων της αυταρχικής κοινωνίας, ένα απ’ τα κυρίαρχα όνειρα των Αυτόνομων. Η αντιφασιστική οργάνωση φέρνει τους Αυτόνομους σε όλο και πιο βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία, που κυρίως υποστηρίζουν νεοαζιστικές ομάδες και τις εθνικιστικές, ρατσιστικές τους ιδεολογίες όταν μεμονωμένοι αστυνομικοί δεν εμπλέκονται άμεσα με φασιστικές ομάδες.
Υπάρχουν φήμες ότι πολλοί μαχητικοί σε περιοχές της βόρειας Ευρώπης όπου το Black Block ήταν κοινή τακτική διαδηλώσεων έχουν παραιτηθεί, καθώς έχει παύσει να εξυπηρετεί το σκοπό του. Οι δυνάμεις κρατικής καταστολής είναι γνωστές και χρησιμοποιούν ακόμα καλύτερη τεχνολογική, νόμιμη και φυσική βία για να παρατηρούν, να απομονώνουν, να καταδιώκουν και να στοχεύουν όσους εμπλέκονται στα Black Block. Μια παρόμοια διαδικασία λαμβάνει χώρα και στις ΗΠΑ, με την αναζωπύρωση του στυλ της COINTELPRO, τακτικές που στοχεύουν τους ριζοσπάστες που αντιτίθενται στην παγκόσμια καπιταλιστική – κρατική αυτοκρατορία.
Είτε το Black Block συνεχίζει ως τακτική ή εγκαταλείπεται, έχει σίγουρα εξυπηρετήσει το σκοπό του. Σε συγκεκριμένα μέρη και χρόνους το Black Block ώθησε αποτελεσματικά τον κόσμο να αναλάβει δράση συλλογικά και αλληλέγγυα ενάντια στη βία του κράτους και του καπιταλισμού. Είναι σημαντικό ότι δεν προσκολλόμαστε νοσταλγικά σ’ αυτό σαν μια ξεπερασμένη τελετουργία ή παράδοση, ούτε την απορρίπτουμε τελείως επειδή μερικές φορές δεν είναι κατάλληλη. Μάλλον θα πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε ρεαλιστικά για να καλύψουμε τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες μέσα από διάφορες τακτικές και στόχους όπως είναι κατάλληλες τη συγκεκριμένη στιγμή. Το φόρεμα της μάσκας έχει το δικό του χρόνο και μέρος, όπως συμβαίνει και με άλλες τακτικές που έρχονται σε σύγκρουση με αυτό.
Πηγή: http://www.ainfos.ca/01/jun/ainfos00170.html
3 thoughts on “ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ BLACK BLOC”