του Πωλ Λαφάργκ Ο καπιταλιστικός Πολιτισμός προίκισε τον μισθωτό εργάτη με τη μεταφυσική έννοια των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά το έκανε μόνο για να τον προσηλώσει πιο στενά και αποφασιστικά στο οικονομικό του καθήκον.
Θεωρία
26 posts
του Μιχαήλ Μπακούνιν Δεν υπάρχει παρά μια απλή διαφορά μεταξύ της άποψης εκείνων των κολεκτιβιστών που πιστεύουν ότι είναι άχρηστο να ψηφίσουμε για να καταργήσουμε το κληρονομικό δικαίωμα εφόσον ψηφίσαμε «για συλλογική ιδιοκτησία», και αυτών των κολεκτιβιστών που σκέφτονται, όπως κι εμείς, ότι είναι χρήσιμο έως κι απαραίτητο να το κάνουμε. Τοποθετούν τον εαυτό τους εξ ολοκλήρου στο μέλλον και, λαμβάνοντας τη συλλογική ιδιοκτησία ως αφετηρία, ανακαλύπτουν ότι δεν υπάρχει πλέον κανένας καλός λόγος να ασχοληθούμε με το κληρονομικό δικαίωμα. Εμείς, αντίθετα, έχουμε ως αφετηρία το παρόν, όπου βρισκόμαστε υπό το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας που θριαμβεύει, και βρισκόμαστε αντιμέτωποι […]
του Κάρλο Καφιέρο Σε ένα συνέδριο [στμ. τμήματος της Πρώτης Διεθνούς] που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι από την περιοχή του Κέντρου, ένας ομιλητής, ο οποίος ξεχώρισε λόγω της αγριότητάς του εναντίον των αναρχικών, δήλωσε: «Ο κομμουνισμός και η αναρχία θα ούρλιαζαν αν βρίσκονταν μαζί». Ένας άλλος ομιλητής που μίλησε επίσης εναντίον των αναρχικών, αν και λιγότερο σκληρά, φώναξε, μιλώντας για την οικονομική ισότητα: «Πώς μπορεί να παραβιαστεί η ελευθερία, αν υπάρχει ισότητα;» Λοιπόν! Θεωρώ ότι και οι δύο ομιλητές κάνουν λάθος.
του Τόμας Τζιοβάνι Μετά από τις μαχητικές τακτικές δρόμου που χρησιμοποιήθηκαν στις διαδηλώσεις για την ορκωμοσία του Τραμπ, όπως και για την αντιμετώπιση των ακροδεξιών, οι αναρχικοί έχουν τραβήξει την προσοχή των μήντια κι έχουν πυροδοτήσει μια συζήτηση, ειδικά όσον αφορά τους αντιφασιστικούς αγώνες. Αλλά πολλοί άνθρωποι είναι ακόμα μπερδεμένοι σχετικά με τον αναρχισμό, συνδέοντας τον με την αδιάκριτη βία, το χάος και την αταξία. Αυτή η παραμορφωμένη εικόνα λειτουργεί αντιθετικά προς την αναρχική δραστηριότητα που έχει υπάρξει τόσο μέσα όσο κι έξω από τις ΗΠΑ. Αλλά αν δεν είναι το χάος ή η αταξία, τι είναι αυτό που αντιπροσωπεύει […]
της Έμμα Γκόλντμαν Τώρα, ως προς τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται από τον συνδικαλισμό, είναι η Άμεση Δράση, το Σαμποτάζ και η Γενική Απεργία. Η συνειδητή ατομική ή συλλογική προσπάθεια για τη διαμαρτυρία ενάντια (ή αντιμετώπιση) στις κοινωνικές συνθήκες μέσω της συστηματικής διεκδίκησης της οικονομικής δύναμης των εργαζομένων.
Αυτή είναι μια έκθεση των σημειώσεων της ομιλίας που πραγματοποιήθηκε το 2014 στο Λονδίνο στην Έκθεση Αναρχικού Βιβλίου. Βασίζεται, φυσικά, στο έργο που έκανα πάνω στο Direct Struggle Against Capital: A Peter Kropotkin Anthology. Ένα πρόσφατα μεταφρασμένο άρθρο από τον Κροπότκιν το Μάιο του 1890 («Η δράση των μαζών και το άτομο») επισυνάπτεται.
του Ερρίκο Μαλατέστα Σε πρόσφατο άρθρο του ο Νέτλω υποστηρίζει πως ο λόγος, ή τουλάχιστον ένας από τους λόγους που, μετά από τόσα χρόνια προπαγάνδας, αγώνα και θυσιών, ο Αναρχισμός δεν έχει καταφέρει να ελκύσει τη μεγάλη μάζα του λαού και να τον εμπνεύσει να εξεγερθεί, δίνει την ψευδή εικόνα πως οι αναρχικοί των δύο «σχολών», του Κομμουνισμού και του Ατομικισμού, έχουν θέσει την οικονομική τους θεωρία ως τη μοναδική λύση για το κοινωνικό πρόβλημα και δεν έχουν, ως αποτέλεσμα, καταφέρει να πείσουν τους ανθρώπους πως τα ιδεώδη τους μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Μερικοί σύντροφοι μού έχουν θέσει το ακόλουθο ερώτημα: Πώς καταλαβαίνεις την επαναστατική πειθαρχία; Παίρνω την επαναστατική πειθαρχία για να της δώσω τη σημασία της αυτοπειθαρχίας του μεμονωμένου ατόμου στα πλαίσια μιας αυστηρά καθορισμένης συλλογικής δραστηριότητας εξίσου κατανεμημένης σε όλους, καθώς και τη σημασία της υπεύθυνης πολιτικής γραμμής των μελών εκείνης της συλλογικότητας που οδηγεί στην ακριβή συμφωνία μεταξύ της πράξης και της θεωρίας τους.
Ο Άλμπερτ Μέλτσερ ήταν ένας από τους πιο υπομονετικούς και σεβαστούς πρωτεργάτες του διεθνούς αναρχικού κινήματος, κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Η εξηντάχρονη αφοσίωσή του πάνω στην οπτική και πρακτική του αναρχισμού επιβίωσε, τόσο κατά την κατάρρευση της Επανάστασης και του Εμφυλίου Πολέμου στην Ισπανία, όσο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο˙ βοήθησε στην τροφοδότηση της ελευθεριακής ορμής των 60s – 70s και αντεπεξήλθε στις αντιδραστικές προκλήσεις του Θατσερισμού των 1980s και τον μετά-Ψυχρό Πόλεμο των 1990s.
Του Τζεφ Σαντζ (Toronto-NEFAC) Εισαγωγή Τα προηγούμενα χρόνια διάφορα κοινωνικά κινήματα και περιβαλλοντικοί σχολιαστές είχαν αφιερώσει μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους σε προσπάθειες που υποστηρίζουν την κατάρρευση της ταξικής πάλης ως μια βιώσιμη δύναμη για κοινωνική αλλαγή (βλέπε Eckersley, 1990˙ Bowles and Gintis, 1987˙ Bookchin, 1993, 1997). Αυτοί οι συγγραφείς υποστήριζαν πως οι αναλύσεις της ταξικής πάλης ήταν ανίκανες να λογαριάσουν τον πλουραλισμό των μορφών που η ιεραρχία, η κυριαρχία και η καταπίεση παίρνουν στον προηγμένο καπιταλισμό, ή σε αυτό που προτιμούν να αποκαλούν «μετά-βιομηχανικές» κοινωνίες (Μπούκτσιν 1980, 1986). Υποστηρίζουν πως οι ταξικές αναλύσεις καθιστούν μια μονοδιάστατη απεικόνιση […]