Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΚΣΤΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
Ας έχουμε λοιπόν εμπιστοσύνη στο αιώνιο Πνεύμα που δεν καταστρέφει και δεν εκμηδενίζει παρά μόνο γιατί αυτό είναι η ανεξάντλητη πηγή, που αιώνια δημιουργεί κάθε ζωή. Η ηδονή της καταστροφής είναι ταυτόχρονα μια δημιουργική ηδονή!
–Μ. Μπακούνιν, Η Αντίδραση στη Γερμανία, 1842
Η αφίσα αυτή συνδυάζει εικόνα και κείμενο από τους προγόνους μας, αποκρυσταλλώνοντας το πως οι προηγούμενες γενιές αναρχικών αντιλαμβάνονταν τη σχέση μεταξύ της αντίστασης και της δόμησης εναλλακτικών στο υπάρχον· μεταξύ καταστροφής και δημιουργίας. Παρακάτω ιχνηλατούμε την ιστορία κάθε στοιχείου της αφίσας.
Η Εικονογράφιση
Η συγκεκριμένη εικονογράφηση πρωτοεμφανίστηκε το 2001, στο υψηλότερο σημείο της αντικαπιταλιστικής δραστηριότητας που αναφέρεται ως «κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση», σε ένα εφτάιντσο από την Δανική αναρχική πανκ μπάντα Paragraf 119. Το όνομα βγαίνει από ένα Δανέζικο νόμο που απαγορεύει τον τραυματισμό κυβερνητικού αξιωματούχου («Κι αν ένας μπάτσος θέλει να πληρώσει με τη ζωή του – για μας είναι OK»). Οι Paragraf 119 προέκυψαν από τα πανκ, καταληψιακά και αναρχικά κινήματα της Κοπεγχάγης της δεκαετίας του ‘90, που συγκεντρώνονταν γύρω από το ιστορικό κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ungdomshuset. Σ’ έναν άλλο δίσκο των Paragraf 119, υπάρχουν οι φωτογραφίες διαφόρων μελών της μπάντας που τους δείχνει να συλλαμβάνονται για κάποια παράβαση της «δημόσιας τάξης». Αυτό είναι το πανκ στα καλύτερά του· όχι σαν μουσικό στυλ, αλλά σαν κουλτούρα αντίστασης στην οποία τα τραγούδια αντλούν τη δύναμή τους από τις κοινές δραστηριότητες δημιουργών και ακροατών, των οποίων οι κοινές προσπάθειες δημιούργησαν ένα χώρο στον οποίο αυτοί οι ύμνοι είχαν πραγματικό νόημα.
Να τους θυμάσαι, όλους και καθέναν, μέχρι τη μέρα της αντεπίθεσης μας Θυμήσου κάθε χτύπημα, θυμήσου κάθε φυλακισμένο μας Θυμήσου αυτούς που λύγισαν, κάθε αναρχικό που έπεσε νεκρός Θυμήσου κατηγορητήρια χαλκευμένα, θυμήσου τις πληγές Να τις θυμάσαι όλες τις αδικίες αυτών που εξουσιάζουν Τίποτα δεν ξεχάστηκε, τίποτα δεν συγχωρείται Paragraf 119, “Intet Glemt, Intet Tilgivet” (Τίποτα δεν ξεχάστηκε, τίποτα δεν συγχωρείται) στο εφτάιντσο “Musik til Ulempe”
Το Κείμενο
Απ’ όσο ξέρουμε, το σύνθημα «η ζωή είναι μια εκστατική συνομιλία μεταξύ καταστροφής και δημιουργίας» πρωτοεμφανίστηκε στο εξώφυλλο του πέμπτου τεύχους του οικο-αναρχικού περιοδικού Live Wild or Die!. Τα τεύχη του Live Wild or Die! δεν περιέχουν ημερομηνίες, αλλά φαίνεται να έχει παραχθεί με χαρτί εφημερίδας γύρω στο 1994 στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια.
Μαζί με το Do or Die (και αργότερα το Disorderly Conduct) το Live Wild or Die! υπηρέτησε τα πιο ριζοσπαστικά και ασυμβίβαστα στοιχεία του οικολογικού κινήματος σε μια περίοδο ακριβώς πριν οι μετέχοντες να έχουν σταθερή πρόσβαση στο διαδίκτυο. Μπορείτε να βρείτε τα τρία πρώτα τεύχη του εδώ.
Τελικά, το μικρότερο κειμενάκι στην αφίσα είναι παρμένο από μια πολύ γνωστή συνέντευξη του Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι η οποία δημοσιεύτηκε στην Toronto Daily Star, στις 5 Αυγούστου 1936. Αυτή η συνέντευξη παραμένει επίκαιρη σήμερα, όπου η τελευταία κυβέρνηση που ανέλαβε την εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες ισχυρίζεται ότι αντιτίθεται στον φασισμό, ενώ συνεχίζει να έχει ως προτεραιότητα την καταστολή των αναρχικών κι άλλων αντιφασιστών.
«Οι μάζες είναι στα όπλα. Ο στρατός δεν μετράει πια. Υπάρχουν δύο στρατόπεδα: οι πολίτες που πολεμούν για την ελευθερία και πολίτες που είναι στασιαστές και Φασίστες. Όλοι οι εργάτες της Ισπανίας γνωρίζουν πως αν φασισμός θριαμβεύσει, θα υπάρχει λιμός και δουλεία. Αλλά οι Φασίστες καταλαβαίνουν τι γίνεται μόνο όταν τους χτυπάς. Γι’ αυτό ο αγώνας είναι αδυσώπητος και ανηλεής. Για μας είναι ζήτημα να συντρίψουμε το φασισμό, να τον πατάξουμε και να τον σαρώσουμε, ώστε να μην ξαναβγάλει κεφάλι στην Ισπανία. Είμαστε αποφασισμένοι να εξαλείψουμε το φασισμό μια και καλή. Ναι, και σε πείσμα της κυβέρνησης,» πρόσθεσε σκυθρωπά. «Γιατί λέτε σε πείσμα της κυβέρνησης; Δεν είναι η κυβέρνηση που πολεμά την Φασιστική εξέγερση;» ρώτησα με έκπληξη. «Καμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν πολεμά το φασισμό μέχρι θανάτου. Όταν οι αστοί βλέπουν τη δύναμή τους να χάνεται, έρχεται ο φασισμός για να τη διατηρήσει. Η ισπανική κυβέρνηση από καιρό θα μπορούσε να καταστήσει τα φασιστικά στοιχεία ανίσχυρα. Προτίμησε όμως να συμβιβαστεί. Ακόμα και τώρα υπάρχουν κάποιοι στην κυβέρνηση που θέλουν να φερθούν με το μαλακό στους φασίστες. Ποτέ δεν ξέρεις… Ίσως η κυβέρνηση τους χρειάζεται για να συντρίψει το εργατικό κίνημα.» (…) «Μπορείτε να κερδίσετε μονάχοι σας;», έκανα την ερώτηση ωμά. Ο Ντουρούτι δεν απάντησε. Χάιδεψε το πηγούνι του. Τα μάτια του έλαμψαν. «Θα βρεθείτε καθισμένοι πάνω σ’ ένα σωρό από ερείπια, ακόμη και αν θριαμβεύσετε», τόλμησε να πει ο Βαν Πάασεν για να διακόψει το ρεμβασμό του. «Πάντα ζούσαμε σε τρώγλες και με τρύπες στους τοίχους», είπε ήσυχα. «Θα ξέρουμε πως να βολευτούμε για λίγο καιρό. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς ότι μπορούμε και να χτίσουμε. Εμείς είμαστε που χτίσαμε αυτά τα παλάτια και τις πόλεις, εδώ στην Ισπανία, και στην Αμερική και παντού. Εμείς, οι εργάτες. Μπορούμε να χτίσουμε άλλα για να τ’ αντικαταστήσουμε. Και καλύτερα. Δεν φοβόμαστε καθόλου τα ερείπια. Πρόκειται να κληρονομήσουμε τη γη. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό. Η αστική τάξη μπορεί και να ερειπώσει τον ίδιο της τον κόσμο πριν εξαφανιστεί απ’ το προσκήνιο της ιστορίας. Κουβαλάμε ένα καινούργιο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας», είπε ψιθυρίζοντας βραχνά. Και πρόσθεσε: «Αυτός ο κόσμος γεννιέται τούτη τη στιγμή». Από το «Durruti: The People Armed», του Αμπέλ Παζ.
Κατά τη διάρκεια του τέλους του 20ου αιώνα, το παγκόσμιο καταληψιακό κίνημα ήταν ο ιμάντας στον οποίο έγινε η μετάβαση από τη μία γενιά αναρχικών προς την άλλη, η οποία κυριολεκτικά επιβίωσε στα χαλάσματα. Αν οι αναρχικές ιδέες έχουν διαδοθεί σε νέες γεωγραφίες σήμερα, είναι κατά ένα μέρος λόγω της προσπάθειας αυτών των γενεών των καταληψιών και οικο-σαμποτέρ, στους οποίους κι αφιερώνουμε αυτή την αφίσα.
Η αφίσα και η ιστορία είναι του crimethinc. Μπορείτε να κατεβάσετε στα ελληνικά και σε υψηλή ανάλυση την έγχρωμη αφίσα όπως και την ασπρόμαυρη.
