του Τόμας Τζιοβάνι
Μετά από τις μαχητικές τακτικές δρόμου που χρησιμοποιήθηκαν στις διαδηλώσεις για την ορκωμοσία του Τραμπ, όπως και για την αντιμετώπιση των ακροδεξιών, οι αναρχικοί έχουν τραβήξει την προσοχή των μήντια κι έχουν πυροδοτήσει μια συζήτηση, ειδικά όσον αφορά τους αντιφασιστικούς αγώνες. Αλλά πολλοί άνθρωποι είναι ακόμα μπερδεμένοι σχετικά με τον αναρχισμό, συνδέοντας τον με την αδιάκριτη βία, το χάος και την αταξία. Αυτή η παραμορφωμένη εικόνα λειτουργεί αντιθετικά προς την αναρχική δραστηριότητα που έχει υπάρξει τόσο μέσα όσο κι έξω από τις ΗΠΑ. Αλλά αν δεν είναι το χάος ή η αταξία, τι είναι αυτό που αντιπροσωπεύει ο αναρχισμός; Σε τι πιστεύουν οι αναρχικοί;
Βασικές Αναρχικές Αξίες
Στο πιο βασικό επίπεδο, οι αναρχικοί πιστεύουν στην ίση αξία όλων των ανθρώπινων όντων. Οι αναρχικοί πιστεύουν επίσης πως οι ιεραρχικές εξουσιαστικές σχέσεις δεν είναι μόνο άδικες, αλλά διαφθείρουν αυτούς που κατέχουν την εξουσία και αποκτηνώνουν αυτούς που δεν την κατέχουν. Σε αντίθεση οι αναρχικοί πιστεύουν στην άμεση δημοκρατία, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί εναντιώνονται στο κράτος, τον καπιταλισμό, τη λευκή υπεροχή, την πατριαρχία, τον ιμπεριαλισμό και τις άλλες μορφές καταπίεσης, όχι επειδή πιστεύουν στην αταξία· αλλά γιατί πιστεύουν στην ίση ελευθερία για όλους και αντιτίθενται σε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης, κυριαρχίας και ιεραρχίας.
Κι αν οι αναρχικοί δεν είναι με την αταξία και το χάος, τότε τι υποστηρίζουν; Οι αναρχικοί αναγνωρίζουν πως η τωρινή κοινωνική τάξη προωθεί την ατομικιστική, ανταγωνιστική αταξία και την οικολογική καταστροφή, όχι την ελευθερία για όλους. Για παράδειγμα, στον καπιταλισμό η πλούσια ελίτ έχει την ελευθερία να κυριαρχεί και να εκμεταλλεύεται εμάς τους υπόλοιπους, ενώ μας αφαιρεί την ελευθερία να ελέγχουμε την εργασία και τις ζωές μας, και μας αφαιρεί τη δυνατότητα μας να μοιραστούμε δίκαια τις οικονομικές και τεχνολογικές προόδους που έχουν επιτευχθεί παγκόσμια και ιστορικά στον κόσμο μας. Σε αντίθεση μ’ αυτό, οι αναρχικοί υποστηρίζουν τα ιδανικά της αλληλεγγύης και της ισότιμης ελευθερίας για όλους, σε όλες τις πτυχές της ζωής.
Η Άμεση Δημοκρατία Αντικαθιστά το Κράτος
Το δημοκρατικό κράτος είναι μια αντίφαση εν τοις όροις για τους αναρχικούς. Η δημοκρατία δεν είναι πραγματικά συμμετοχική, αλλά αντίθετα ένα σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο κάποιοι κυβερνούν και κάποιοι κυβερνώνται. Αποτελείται από ιεραρχικούς θεσμούς και σχέσεις εξουσίας στα οποία κάποιοι λίγοι, εκλεγμένοι ή και όχι (σε αντίθεση με το σύνολο της κοινωνίας), παίρνουν δεσμευτικές και με μεγάλη ισχύ αποφάσεις για τους υπόλοιπους από μας και μας επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις με άμεση (ή κεκαλυμμένη) απειλή βίας. Για να κυβερνούμε τους εαυτούς μας χωρίς το κράτος, οι αναρχικοί προτείνουν αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις με διατεταγμένους (δηλαδή πρέπει να εκφράζουν τις συγκεκριμένες απόψεις και ψήφους ολόκληρης της συνέλευσης) και άμεσα ανακλητούς εξουσιοδοτημένους εκπρόσωπους (όχι “αντιπρόσωπους” οι οποίοι είναι εκλεγμένοι και αποφασίζουν από μόνοι τους) οι οποίοι θα συμμετάσχουν σε διάλογο, διαπραγμάτευση και συμβιβασμό με μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Παραδείγματος χάριν, αντί της εκλογής γερουσιαστών και αντιπροσώπων, οι αναρχικοί προτείνουν συνελεύσεις γειτονιάς μεταξύ, ίσως, 200-400 ανθρώπων οι οποίοι συζητούν και αντιπαρατίθενται άμεσα πάνω στα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν στην κοινωνία μας. Το σύνολο των γειτονιών πρέπει να στέλνουν τους εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους τους με συγκεκριμένες ψήφους σε κάθε ζήτημα κι αυτό να γίνεται και στις υπό-περιφερειακές συνελεύσεις, στις περιφερειακές συνελεύσεις και στην παγκόσμια συνέλευση. Αν σε κάθε ένα από αυτά τα τέσσερα επίπεδα αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων υπήρχαν περί τα 300 άτομα, θα είχαμε αμέσως την δημοκρατική αυτοκυβέρνηση 8,1 εκατομμυρίων ανθρώπων. Σαφώς αυτό είναι ένα θεωρητικό παράδειγμα και θα μπορούσε να έχει διαφορετικά σχήματα και αριθμητικές ποσότητες στην πράξη· αλλά αυτά τα αμεσοδημοκρατικά σχήματα θα μπορούσαν να εξαλείψουν αυτούς που παίρνουν αποφάσεις για τον παγκόσμιο πληθυσμό και αντίθετα αυτό να συνεπάγεται την αμεσοδημοκρατική συμμετοχική λήψη αποφάσεων απ’ όλους τους ανθρώπους του πλανήτη.
Αυτό σημαίνει πως θα ‘μασταν ενάντια στις διοικητικές υπηρεσίες που έχουν αναλάβει την ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας ή το συντονισμό της υγειονομικής περίθαλψης ή της εκπαίδευσης του πληθυσμού; Ασφαλώς όχι. Ωστόσο, το σύστημα ελέγχου των ελίτ οι οποίες κυριαρχούν και χειραγωγούν αυτές τις υπηρεσίες θα έπρεπε να εξαλειφθεί. Αντ’ αυτού, οι υπηρεσίες αυτές θα έπρεπε να είναι υπόλογες από τη βάση μέσω των συνελεύσεων μας και των συμβουλίων των εξουσιοδοτημένων εκπροσώπων και να εκτελούνται από την εθελοντική συνεργασία μεταξύ εκείνων που δραστηριοποιούνται στον τομέα τους, όπως ακριβώς εργάζονται σήμερα τόσες ενώσεις και υπηρεσίες παρά τις προσπάθειες του, από τα πάνω, κυβερνητικού ελέγχου.
Μια Ισότιμη και Απελευθερωτική Οικονομική Τάξη
Σε ό, τι αφορά την οικονομία; Όλοι οι αναρχικοί είναι αντικαπιταλιστές και πιστεύουμε πως η πλατιά εργατική τάξη πρέπει να τελειώσει τον καπιταλισμό και να τον αντικαταστήσει από ένα οικονομικό σύστημα το οποίο θα ωφελεί όλους μας. Οι περισσότεροι αναρχικοί είναι κομμουνιστές (1) (όχι των κρατικών δικτατοριών σε μέρη σαν την ΕΣΣΔ, την Κίνα ή την Κούβα που καθοδηγούνταν από “Κομμουνιστικά” κόμματα). Με τη συνάφεια του όρου στην αρχική του χρήση, κατά τον 19ο αιώνα, για τους αναρχικούς ο κομμουνισμός, αντιθέτως, σημαίνει μια ακρατική, αταξική κοινωνία στην οποία η γη, οι μηχανές, τα κτίρια, οι πόροι και τα άλλα εργαλεία, υποδομές, ή τοποθεσίες, με τα οποία και στα οποία ασκούμε οικονομική δραστηριότητα θα διευθύνονταν από τη βάση μέσω των αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων των εργαζόμενων και των εξουσιοδοτημένων εκπροσώπων τους σε διαφορετικούς συντονιστικούς ρόλους, όμοιους με τη λειτουργία των κοινοτικών μας συνελεύσεων. Η εξειδίκευση θα μπορούσε να προκύψει, αλλά τα εργασιακά καθήκοντα θα μπορούσαν να διαχωριστούν πιο δίκαια ούτως ώστε να μειωθεί ο χρόνος εργασίας, οι εργασιακές συνθήκες θα γίνονταν καλύτερες και οι ανεπιθύμητες εργασίες θα εξαλείφονταν ή θα μοιράζονταν, κατά μέρος, από πολλούς. Ο εργασιακός χώρος θα καθοδηγούνταν από αυτούς που δουλεύουν σ’ αυτόν, με λογοδοσία στις τοπικές κοινότητες και τις ομοσπονδίες των κοινοτήτων υπό-περιφερειακά, περιφερειακά και παγκόσμια. Το κομμουνιστικό γνωμικό “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του” σημαίνει πως ο καθένας αναμένεται να συμβάλει ανάλογα με τις ικανότητές του με οποιαδήποτε ιδιότητα. Έτσι, τα άτομα θα μπορούσαν να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών τους (υγεία, παιδεία, στέγαση, τροφή, ένδυση κλπ) και πολλών από τις επιθυμίες τους (ψυχαγωγία, αντικείμενα πολυτελείας) σε ισότιμη βάση.
Σε αντίθεση με κάποια ιστορικά από τα πάνω-προς τα κάτω μοντέλα, μια από κάτω-προς τα πάνω οικονομία θα ενθάρρυνε την ποικιλομορφία στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για τις διαφορετικές ανάγκες κι επιθυμίες των ατόμων. Αλλά θα δίνονταν η ευκαιρία σε όλα τα άτομα να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους ανάλογα με τις δυνατότητες, τα ταλέντα και τις επιθυμίες τους έτσι ώστε να συνεισφέρουν στην κοινωνία με τον πιο ικανοποιητικό (για τους ίδιους) και παραγωγικό τρόπο. Ωστόσο, δεν αναμένουμε πως θα δούλευαν όλοι για την κοινωνία (συνταξιούχοι, παιδιά, γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, άνθρωποι με ανήκεστα προβλήματα υγείας, κλπ). Θα αναμέναμε διαφορετικούς τύπους και επίπεδα κοινωνικής εργασίας από απλά άτομα σε σχέση με άλλους που είναι γονείς, ή των εχόντων διαφορετικών δεξιοτήτων σε σχέση με άλλους. Η αξιοποίηση διαφοροποιημένων επιπέδων ως προς την αναμενόμενη συμβολή δεν θα σήμαινε και διαφοροποιημένα επίπεδα “αποζημίωσης”. Όλες οι ανάγκες και επιθυμίες θα πρέπει να ικανοποιούνται με ισότιμο τρόπο ο οποίος δεν θα είναι μειονεκτικός για κάποιους οι οποίοι έχουν μεγαλύτερες ανάγκες (όπως οι ανάγκες στην υγεία ή οι απαιτήσεις για τα παιδιά τους). Γενικά, αντί για μια κοινωνία η οποία βασίζει το κοινωνικό κύρος στην απόκτηση πραγμάτων, το κοινωνικό κύρος θα στραφεί προς αυτούς που συνεισφέρουν στην κοινωνία με ουσιαστικούς τρόπους σύμφωνα με τις ατομικές τους δυνατότητες.
Ακόμα, η οικονομία θα πρέπει να είναι μια παγκόσμια οικονομία η οποία επιδιώκει να αναπτύξει και να αξιοποιήσει τις δυνατότητες, τα ταλέντα και τις δεξιότητες όλων για το κέρδος όλων. Αυτό θα συνεπάγονταν μια δέσμευση στη διεθνιστική αλληλεγγύη (2) και το διαμοιρασμό της τεχνολογίας, των πόρων και της γνώσης για να αναιρεθούν οι ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί στον κόσμο μας. Επιτρέποντας σε όλους να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους παρέχοντας τους πόρους, τις ευκαιρίες και τις διασυνδέσεις που χρειάζονται, θα δημιουργηθούν βαθιές εξελίξεις όσο θα ξεκλειδώνουμε τις δυνατότητες τόσων πολλών που ως τώρα αδυνατούσαν να συνεισφέρουν με τις πλήρεις δυνατότητές τους. Αυτό σημαίνει πως το κίνημα που δημιουργούμε πρέπει να είναι παγκόσμιο. Ωστόσο, η επαναστατική κοινωνική αλλαγή θα είναι πιθανόν ανομοιόμορφη λόγω των κερδών σε ορισμένους τομείς και την υποχώρηση σε άλλους ενόσω χτίζουμε συνδέσεις σε όλο τον κόσμο για να πολεμήσουμε παράλληλα και να υπονομεύσουμε την αντίδραση, τις ελίτ και τις καταπιεστικές δυνάμεις με τους επικεφαλής τους, οι οποίοι είναι κι αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο.
Η Εξάλειψη της Κοινωνικής Καταπίεσης
Πέρα απ’ την πολιτική και την οικονομία, συνεχίζουν να υπάρχουν μεγάλες ανισότητες και κυριαρχικές σχέσεις εξουσίας που επηρεάζουν τον κόσμο μας. Τα συστήματα και οι παραδόσεις της λευκής υπεροχής, θρησκευτικών προκαταλήψεων, της πατριαρχίας, του ετεροσεξισμού, της ξενοφοβίας κι άλλες μορφές καταπίεσης συνεχίζουν να επικρατούν. Η καταστροφή αυτών των θεσμών, συστημάτων και των καταπιεστικών στοιχείων των παραδόσεων είναι κεντρική για την αναρχική οπτική. Αυτά τα συστήματα πρέπει να καταστραφούν και ν’ αντικατασταθούν με ισότιμες σχέσεις που προωθούν το σεβασμό, την απελευθέρωση, την αλληλεγγύη, τη διαφορετικότητα και την αυτονομία ανάμεσα στις διάφορες κοινότητες οι οποίες δίνουν το χώρο στους ανθρώπους ώστε να είναι πλήρως ελεύθεροι και ανθρώπινοι με τον τρόπο που αυτοί επιλέγουν, με την προϋπόθεση πως αυτό δεν περιλαμβάνει την κυριαρχία, την καταπίεση ή την εκμετάλλευση άλλων.
Σε ό, τι αφορά την αστυνόμευση, την αντικοινωνική συμπεριφορά και το έγκλημα; Η συντριπτική πλειοψηφία των αντικοινωνικών συμπεριφορών και των εγκλημάτων οφείλονται στις δομικές ανισότητες του καπιταλισμού και των άλλων συστημάτων κοινωνικοοικονομικής καταπίεσης. Άλλος ένας ισχυρός παράγοντας που συμβάλει στην αντικοινωνική συμπεριφορά και το έγκλημα έχει να κάνει με την ανεπάρκεια των υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Σε μια αναρχική κομμουνιστική κοινωνία η μεγάλη πλειοψηφία των κινήτρων και των αιτίων του εγκλήματος θα εξαλειφθούν. Ωστόσο, υπολείμματα αντικοινωνικής, βίαιης και καταπιεστικής συμπεριφοράς θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Ο Αναρχισμός δεν υποστηρίζει την ελευθερία κάποιου να εκμεταλλεύεται, να καταπιέζει ή να βλάπτει τους άλλους – δεν είναι ένας ανταγωνισμός εκφοβισμού ελεύθερα-για-όλους όπως ο καπιταλισμός. Αντιθέτως είναι θεμελιώδης για τον Αναρχισμό η εξάλειψη των κυριαρχικών και καταπιεστικών σχέσεων εξουσίας. Έτσι, δεν θα ενέπλεκε ένα εξειδικευμένο όργανο σαν την αστυνομία, η οποία συγκεντρώνει πολύ μεγάλη καταπιεστική δύναμη στα χέρια τόσο λίγων, κάτι που οδηγεί σε διαφθορά, κατάχρηση και παγιωμένα πεδία κυριαρχίας της ιεραρχικής εξουσίας. Αντιθέτως, οργανωμένες, ευρείας βάσης και σε εναλλαγή, κοινοτικές πολιτοφυλακές και δίκτυα άμεσης ανταπόκρισης – με τη βοήθεια του έντονου συναισθήματος κοινωνικής αλληλεγγύης, οικειότητας και αφοσίωσης μεταξύ των γειτόνων υπό αναρχικό κομμουνισμό – θα λειτουργούσαν για την υπεράσπιση ενάντια σε αντιδραστικές, αντικοινωνικές ή άλλες καταπιεστικές δράσεις ατόμων ή ομάδων. Μετασχηματιστικές διαδικασίες δικαιοσύνης – που έχουν αναπτυχθεί σημαντικά ανάμεσα σε διάφορους Βορειοαμερικανικούς ιθαγενείς πολιτισμούς- θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ώστε να καταστήσουν υπεύθυνους τους μεμονωμένους παραβάτες και να προσπαθήσουν να αποτρέψουν τέτοιες ενέργειες στο μέλλον.
Η Δυνατότητα του Αναρχισμού
Όλα αυτά είναι δυνατά; Τα πιο απομακρυσμένα αναρχικά κινήματα που έφτασαν κοντά στο να εφαρμόσουν ένα τέτοιο όραμα εμφανίστηκαν στη Μαντζουρία στα 1929-1931, στην Ουκρανία στα 1917-1921 και στην Ισπανία (3) στα 1936-1939. Οι Αναρχικοί επίσης είχαν χτίσει, είχαν ισχυρή επιρροή ή ήταν οι κύριες δυνάμεις σε μερικά από τα πρώτα εργατικά κινήματα σε όλες σχεδόν τις ηπείρους στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Πιο πρόσφατα, μερικές επαναστατικές κοινωνίες της ελευθεριακής* αριστεράς (αν και όχι αναρχοκομμουνιστικές, βρίσκονται στην ίδια τάση και στην ίδια γραμμή με τις ίδιες αξίες της ελευθεριακής αριστεράς και τα ιδανικά όπως ο αναρχισμός) έχουν αναπτυχθεί σε μέρη όπως η Τσιάπας στο Μεξικό, από τα μέσα του 1990 ως τα σήμερα με την καθοδήγηση των Ζαπατίστας και στη Ροζάβα στο Κουρδιστάν (Βόρεια Συρία και Ιράκ) από το 2012 ως τα σήμερα (ενώ πολεμούν επιτυχώς και με ηρωισμό τις δυνάμεις του ISIS).
Πως μπορούμε να φτάσουμε εκεί; Οι αναρχικοί πιστεύουν στην άμεση δράση, τη λαϊκή εξουσία και την πολιτική της προεικόνισης. Οι στρατηγικές της άμεση δράσης σημαίνουν πως οι αναρχικοί δεν προσπαθούν να εκλεγούν σε δημόσια αξιώματα (ή να πάρουν τον έλεγχο του κράτους με άλλα μέσα), δεν δίνουν προτεραιότητα σε νομικά ζητήματα των δικαστηρίων για να αλλάξουν οι νόμοι, ή δεν αποκτούν θέσεις διαχείρισης στο εσωτερικό των επιχειρήσεων για να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας τους. Αντιθέτως, μέσω αμεσοδημοκρατικών, συλλογικών, από τη βάση, δράσεων στους χώρους δουλειάς μας, στα σχολεία και τις κοινότητες μας, προσπαθούμε να εξαναγκάσουμε αυτούς που κατέχουν θέσεις εξουσίας ώστε να κάνουν βελτιώσεις στις συνθήκες ζωής μας (ή αλλάζουμε τις συνθήκες απευθείας χωρίς έγκριση απ’ τις αρχές), ενώ χτίζουμε την από τη βάση λαϊκή εξουσία μεταξύ της ευρύτερης εργατικής τάξης, απαραίτητη για μεγαλύτερα κέρδη και τον τελικό θεμελιώδη μετασχηματισμό. Για παράδειγμα, η συλλογική άμεση δράση μπορεί να περιλαμβάνει απεργίες, μποϊκοτάζ, αποκλεισμούς, κοινωνική ανυπακοή, ή απευθείας αλλαγές χωρίς την έγκριση των από τα πάνω. Επιπρόσθετα, ευρύτερες εκπαιδευτικές και οργανωτικές προσπάθειες βοηθούν στο να οικοδομήσουμε τις δράσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να διευρύνουν τον αγώνα και τη συνείδηση. Η λαϊκή εξουσία που χτίζουμε είναι αυτόνομη από το κράτος, τα πολιτικά κόμματα ή άλλες ελίτ ή ιεραρχικές δυνάμεις και πρεσβεύουν αντίθετα τη συλλογική, ισότιμη, αμεσοδημοκρατική εξουσία της ευρύτερης εργατικής τάξης στις κοινότητες, τους χώρους εργασίας και τα σχολεία μας.
Προεικονιστική πολιτική σημαίνει πως προσπαθούμε να οργανωθούμε με έναν τέτοιο τρόπο που να είναι σύμφυτος με την κοινωνία που θέλουμε να ζήσουμε, ενώσω χτίζουμε τη λαϊκή εξουσία. Οργανωνόμαστε με έναν αμεσοδημοκρατικό, συλλογικό και ισότιμο τρόπο όπου συγκρουόμαστε με τον καπιταλισμό, το κράτος και όλα τα συστήματα καταπίεσης τόσο έξω όσο και μέσα στα κινήματά μας κι αρχίζουμε να φυτεύουμε τους σπόρους και να δομούμε τα θεμέλια της νέας κοινωνίας μέσω της συνεχώς αυξανόμενης λαϊκής εξουσίας που χτίζουμε στα κινήματα και στις οργανώσεις των οποίων είμαστε κομμάτι σήμερα. Οι διάφορες ελίτ, αντιδραστικές ή άλλες καταπιεστικές δυνάμεις δεν θα αφήσουν απλά να συμβεί αυτό. Όλο αυτό θα είναι ένας αγώνας που τελικά θα οδηγήσει στην επανάσταση – την κατάργηση του κράτους, την απαλλοτρίωση όλων των μέσω παραγωγής από τους λίγους προς τον έλεγχο και το όφελος όλων, και τον θεμελιώδη μετασχηματισμό των κατεστημένων, καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών συστημάτων και κουλτούρων του κόσμου του σήμερα, προς τα απελευθερωτικά, ελεύθερα και ισότιμα συστήματα του αύριο.
Αλλά για να δημιουργηθεί μια τέτοια κοινωνία, οι αναρχικοί πιστεύουν πως πρέπει να ξεκινήσουμε να λειτουργούμε με ένα τρόπο σύμφωνο με μια τέτοια κοινωνία. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε και να υπονομεύσουμε όλα τα συστήματα καταπίεσης, κυριαρχίας και εκμετάλλευσης μέσα στις κοινότητες μας, τα σχολεία και τους χώρους εργασίας και να δημιουργήσουμε εναλλακτικά μοντέλα και σχέσεις στη συνέχεια. Αυτοί οι σπόροι του νέου κόσμου, τον οποίο δημιουργούμε μέσω της λαϊκής εξουσίας την οποία χτίζουμε μέσω του αγώνα ενάντια στην καταπίεση του παλιού κόσμου, πρέπει να αναπτυχθούν στο χρόνο με τον αγώνα ενάντια στα υπάρχοντα συστήματα μέχρι να έχουμε την ευκαιρία να τ’ αντικαταστήσουμε. Πρέπει να γίνει μια τέτοια επανάσταση αν πιστεύουμε στ’ αλήθεια πως όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια αξία, πως όλοι θα έπρεπε να έχουν ίση ελευθερία και πως ένας τέτοιος κόσμος θα ήταν ο ιδανικός για να ζήσει κάποιος. Οι ελίτ θα αντιδράσουν, οπότε πρέπει να παλέψουμε ενάντια στις δράσεις τους και για την ανάπτυξη των δικών μας. Οπότε ενωθείτε μαζί μας – και με τους γείτονες, τους συναδέλφους, τους συμμαθητές κι όλους της ευρύτερης εργατικής τάξης – όσο πολεμάμε ενάντια στην κυριαρχία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση στον αγώνα για να χτίσουμε ένα νέο κόσμο όλοι μαζί.
Δημοσιεύτηκε στο site της Αναρχικής Ομοσπονδίας Black Rose/Rosa Negra
____________________________________________________________
Αναφορές του πρωτότυπου κειμένου:
1) Εδώ το κείμενο δίνει διαδικτυακή αναφορά στο πολύ γνωστό έργο του Κροπότκιν «Η κατάκτηση του ψωμιού». Στα ελληνικά μπορείτε να το βρείτε εδώ: https://athens.indymedia.org/post/1548504/
2) Lucien van der Walt: “Για μια ιστορία του αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού”. http://halastor.blogspot.com/2015/09/n.html
3) Η ισπανική επανάσταση: Μια σύντομη εισαγωγή https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/426
*Ο όρος “ελευθεριακός” ιστορικά χρησιμοποιούνταν ως συνώνυμο του αναρχισμού παγκόσμια. Η δεξιά στις Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησε να οικειοποιηθεί αυτό τον όρο στα 1970s με τον σχηματισμό του “Ελευθεριακού Κόμματος”· ενός κόμματος υπέρ του καπιταλισμού, του ανταγωνισμού και του υπερατομικισμού. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τον αναρχισμό ή την ελευθεριακή αριστερά η οποία είναι σοσιαλιστική, συνεργατική και πιστεύει πως η πραγματική ατομικότητα καλλιεργείται μέσα στα πλαίσια υγειών συλλογικών σχέσεων.
