Ως ένα διεθνές εργαστήρι σκέψης προσφέρουμε τις ακόλουθες βασικές αρχές και εργαλεία σε όλους τους αναρχικούς. Αυτές οι αρχές μπαίνουν σε εφαρμογή σήμερα σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα εργαλεία αποσκοπούν στο να γίνουν αντικείμενα πειραματισμού, να μετασχηματιστούν και να βελτιωθούν.
1: Δημιουργήστε και διατηρήστε ανταγωνιστικές υποδομές
Η πρώτη προτεραιότητα για τους αναρχικούς είναι να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν ανταγωνιστικές υποδομές. Χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο για να περιγράψουμε τις υποδομές, οι οποίες είναι εγγενώς συγκρουσιακές λόγω της ίδιας τους της ύπαρξης. Οι υποδομές δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικές αν η ίδια τους η ύπαρξη δεν απειλεί τους νόμους, την ηθική και την ισορροπία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Ένας κοινοτικός κήπος σε γη αγορασμένη από καλλιεργητές παρέχει απλώς την ευκαιρία σε λίγους τυχερούς ανθρώπους να καλλιεργήσουν την τροφή τους. Αλλά αν ο κήπος φυτευτεί σε γη που κλάπηκε από μια μεσιτική εταιρεία τότε γίνεται ανταγωνιστικός απέναντι στον καπιταλισμό. Αν και οι πιθανότητες ολοκληρωτικής καταστροφής του κήπου αυξάνουν δραματικά, ο ανταγωνισμός αυξάνει επίσης τις πιθανότητες του αγώνα για τον κήπο να εισακουστεί και να προσελκύσει νέους ανθρώπους στον αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Με αυτόν τον τρόπο ένας κήπος μπορεί να σταματήσει να τρέφει την κοιλιά του πράσινου καπιταλισμού και να συνεισφέρει στον επαναστατικό αντικαπιταλιστικό αγώνα.
Οι ανταγωνιστικές υποδομές πρέπει επίσης να προσφέρουν δωρεάν όλα όσα παρέχουν. Όλα τα σχέδια για τη δημιουργία υποδομών πρέπει να υπολογίζουν τον παράγοντα του κόστους της προσφοράς δωρεάν πόρων για όλους, πριν δημιουργηθούν. Αν οι υποδομές εξαρτώνται από τους νόμους και τις μεθόδους του καπιταλισμού για την αυτοσυντήρησή τους, χάνουν την ικανότητά τους να είναι εχθρικές απέναντι στους ίδιους νόμους και μεθόδους. Ο φόβος για την απώλεια μιας άδειας μπαρ ή για την παραβίαση της απόφασης κάποιου ασήμαντου δημοτικού συμβουλίου απενεργοποιεί εντελώς ένα επαναστατικό εγχείρημα.
Προσφέροντας δωρεάν πόρους, οι υποδομές μπορούν να σπάσουν το κυρίαρχο μοντέλο ύπαρξης της καπιταλιστικής κουλτούρας. Όταν οι άνθρωποι δεν χρειάζεται πλέον να πληρώσουν για να βρίσκονται κάπου, η θεμελιώδης αρχή του καπιταλισμού καταρρέει μπροστά στο κτήριο ή τη γειτονιά που φιλοξενεί τις ανταγωνιστικές υποδομές. Η συγκέντρωση ανταγωνιστικών υποδομών σε μια περιοχή επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση σε κτήρια, ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αράζουν έξω και προσφέρει τροφή, ένδυση ή δωρεάν στέγαση, διασφαλίζοντας έτσι πως αυτή η περιοχή δεν θα αναπαράγει πια τις καπιταλιστικές σχέσεις.
Το να πληρώνεις νοίκι ή όχι, είναι μια επιλογή την οποία θα κάνουν οι οργανωτές και δημιουργοί της υποδομής, όπως αυτοί κρίνουν καλύτερα. Το νοίκι δεν αποτελεί ζήτημα, όσο οτιδήποτε παρέχεται από την υποδομή είναι δωρεάν. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια αρχή που βρίσκει την εφαρμογή της στους κήπους, ισχύει και για τις καταλήψεις. Μία κατάληψη που διατηρεί την παρανομία της μπροστά στο πρόσωπο του νόμου και της αστυνομίας, είναι πολύ πιο ανταγωνιστική απ’ όσο θα μπορούσε να είναι ένα νοικιασμένο κτήριο. Το να παραβιάσεις τον νόμο, να τον κάνεις να υποχωρήσει και να τον εξαλείψεις είναι ο τελικός μας στόχος. Παρά το ότι η διατήρηση ενός χώρου συναντήσεων, ενός κοινωνικού κέντρου ή μιας συλλογικής κουζίνας, μπορεί να μην επιτρέπει την παραβίαση του νόμου, η προσφορά των πάντων δωρεάν, εξακολουθεί να αμφισβητεί την καπιταλιστική λογική. Ωστόσο, ένα παράνομο κοινωνικό κέντρο είναι προτιμότερο από κάποιο νοικιασμένο.
Το να παραβιάζεις το νόμο, ενόσω στήνεις μια υποδομή, θα αυξήσει τις πιθανότητες της έκλειψης της υποδομής, αλλά η πράξη της παραβίασης του νόμου θα προσελκύσει υποστήριξη που δεν υπήρχε προηγουμένως. Ο αγώνας είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την αφύπνιση των ανθρώπων από την παθητικότητά τους, δίνοντάς τους κάτι για να αγωνιστούν. Είναι καθόλα δυνατό να πληρώνεις το νοίκι, να καταγράψεις ένα κτήριο, να νομιμοποιήσεις μια κατάληψη ή να αγοράσεις γη. Αυτοί είναι πραγματοποιήσιμοι στόχοι.
Αλλά το να αγωνίζεσαι να δημιουργήσεις κάτι το οποίο είναι ελεύθερο απ’ το νόμο, κάτι το εξ ολοκλήρου αυτοπραγματωμένο, που κατακτάται μέσω του αγώνα, είναι κάτι το αδιανόητο για πολλούς ανθρώπους. Η υπέρβαση του νόμου είναι μια εμπειρία που λίγοι άνθρωποι βιώνουν, αλλά αν το πράξουν μια φορά, διψάνε να το επαναλάβουν. Η γεύση της αδύνατης ελευθερίας είναι μολυσματική και αυτό δεν είναι ένα απλό σλόγκαν. Πλην του θανάτου και της φυλακής, το βόλεμα είναι το κύριο αδρανοποιό στοιχείο της πρακτικής της ελευθερίας. Το βόλεμα είναι αυτό που εμφανίζεται ως πανούκλα όταν ένας αγώνας τελειώνει, όταν η νομιμότητα παίρνει τα ηνία ή όταν θεωρείται πως δεν έχει απομείνει τίποτα πια για να αγωνιστεί κανείς. Ο ανταγωνισμός είναι εχθρικός απέναντι στο βόλεμα και αποτελεί το μόνο εργαλείο που μπορεί να προσφέρει η Αναρχική Διεθνής ώστε να αποφευχθεί η φαινομενικά αναπόφευκτη αγκύλωση που παρατηρείται ανά τον κόσμο, όταν μια σκηνή ή ένας χώρος φτάνει στα όρια των μέσων του και δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του πιο μακριά στο μέλλον.
Η συμβουλή μας, για να το πούμε απλά, είναι η παραβίαση κάθε νόμου που σε αποτρέπει από το να χτίσεις, να κλέψεις και να μετασχηματίσεις οτιδήποτε κρίνεις σκόπιμα. Μην επιτρέπεις ποτέ στον εαυτό σου να αδρανοποιηθεί από την ασφάλεια της νομιμότητας. Η ανταγωνιστική υποδομή δεν αποσκοπεί στο βόλεμα. Η ανταγωνιστική υποδομή είναι μια πράξη πολέμου.
2: Αγνοήστε τα εθνικά ή κρατικά σύνορα
Εάν η πρώτη αρχή εφαρμόζεται στην περιοχή σας, η επόμενη προτεραιότητα είναι να καταστρέψετε τα νοητά και φυσικά σύνορα του έθνους κράτους στο οποίο δραστηριοποιήστε.
Σε μικρότερες χώρες, όπως το Βέλγιο, όπου υπάρχουν δύο βασικές γλώσσες και τέσσερα έθνη κράτη να το περιβάλλουν, δεν πρέπει να δοθεί έμφαση στο χτίσιμο ενός αμιγώς Βελγικού αναρχικού κινήματος, αλλά στην ανάπτυξη τοπικών δεσμών ανάμεσα τόσο στις Γαλλόφωνες όσο και τις Γερμανόφωνες πόλεις. Οι αναρχικοί των Βρυξελλών ή της Αμβέρσας πρέπει να επικεντρωθούν στο χτίσιμο δομών στις πόλεις τους και μετά να ισχυροποιήσουν τους δεσμούς τους, με εγχειρήματα και προσπάθεια στις απομακρυσμένες πόλεις. Τα εθνικά σύνορα του Βελγικού κράτους πρέπει να αγνοηθούν.
Είναι πειρασμός, ειδικότερα σε ένα έθνος κράτος, τόσο μικρό όσο το Βέλγιο, να ενωθούν οι αναρχικοί ανάλογα με τα επίσημα σύνορα που τους περιβάλλουν, δεδομένου του ότι αυτές οι χώρες είναι τόσο μικρές. Αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ουσιαστική ενότητα αν οι άνθρωποι υποκύψουν σ’ αυτό τον πειρασμό. Μόνο προσβλέποντας στους πιο κοντινούς μας αναρχικούς, θα μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε κλιμάκωση της επίθεσης από μέρους μας η οποία δεν θα είναι απατηλή σαν τα σύνορα που μας περικλείουν. Η ενότητα του σκοπού είναι μοριακή, ριζωματική, και απλώνεται σαν χιλιάδες μορφές καρκίνου. Δεν καταλαμβάνει άμεσα το σύνολο ενός έθνους κράτους ούτε προσπαθεί να μιμηθεί τα σύνορα και τα όριά του. Αντ’ αυτού, το καταβροχθίζει από μέσα μέχρι να εξαφανιστούν τα σύνορα.
Υπάρχει μια ακόμα μεγαλύτερη επιθυμία για οργάνωση στη βάση των εθνικών συνόρων σε μεγάλα έθνη κράτη, όπως στη Ρωσία, στις ΗΠΑ και στη Βραζιλία. Σε χώρες σαν αυτές υπάρχει η τάση να πτοείται κανείς από το μέγεθος της χώρας και να πιστεύει λανθασμένα ότι η πιο πρακτική λύση στο πρόβλημα της απόστασης είναι η ενοποίηση ομάδων από άτομα τα οποία απέχουν μερικές φορές ακόμη και δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μεταξύ τους. Σε διάφορες περιόδους έχουν γίνει προσπάθειες για τη δημιουργία ενός συγκεκριμένου Βόρειο-Αμερικάνικου αναρχικού κινήματος. Λόγω της απομόνωσης των ΗΠΑ σε σχέση με την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική, εγκαταλείφθηκε η διεθνοποίηση έναντι ενός κινήματος που εστίαζε στη νεολαία, ευνοούσε την υποκουλτούρα και αποτελούνταν από αναρχικούς οι οποίοι περιπλανιόνταν για χιλιάδες χιλιόμετρα στις ΗΠΑ, πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη, διαιωνίζοντας τις ίδιες τακτικές, εμπλεκόμενοι με τις ίδιες μορφές ψυχαγωγίας και εστιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στην απομάκρυνση από την καπιταλιστική κουλτούρα, ενώ ταυτόχρονα άφηναν αυτή την κουλτούρα σταθερά ανέπαφη.
Τελικά, αυτή η προσέγγιση δημιούργησε μια κουλτούρα όπου μοιράζονταν κοινές, παρόμοιες πρακτικές και τακτικές, αλλά παρέμεινε χωρίς ρίζες και αποσυνδέθηκε από κάθε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Η προσέγγιση αυτή τερματίστηκε την ίδια περίπου στιγμή που ξεκίνησε η οικονομική κατάρρευση του 2008, αφήνοντας τους αναρχικούς των ΗΠΑ διάσπαρτους σ’ ένα γιγάντιο έθνος κράτος, με μικρή ή καθόλου σύνδεση με τις δικές τους γεωγραφικές περιοχές. Οι ΗΠΑ αποδείχτηκαν πολύ μεγάλες για ενοποίηση, με τους μηχανικούς αυτοκινήτων της Γιούτα να μην έχουν καμιά ουσιαστική σύνδεση με τους έφηβους των προαστίων της Ουάσινγκτον. Το ίδιο ισχύει και για την έλλειψη σχέσεων μεταξύ ενός αρτοποιού της Αγίας Πετρούπολης και ενός αγρότη έξω από το Άνγκαρσκ. Τα μόνα πράγματα που ενοποιούν τη γη στη Ρωσία και στις ΗΠΑ είναι τα μυθεύματα, η αστυνομία και τα σύνορα.
Δεν υπάρχει κανένας θεμιτός λόγος ώστε οι αναρχικοί να αναπαράγουν στην οργάνωσή τους τα εθνικά σύνορα. Κάθε περιοχή του κόσμου είναι ξεχωριστή, έχει διαφορετικούς ρυθμούς, διαλέκτους, γλώσσες και κλίμα. Η διαδικασία μοριακής ανάπτυξης δεν θα πρέπει να θεωρηθεί πως στοχεύει σε ένα έθνος. Η ανάπτυξη πρέπει πρώτα να αφορά τα πολεοδομικά τετράγωνα, μετά τις γειτονιές και ύστερα τις γύρω πόλεις. Πρέπει να γίνουν επαφές με αναρχικούς μακρινών πόλεων ή κωμοπόλεων, αλλά αυτοί οι αναρχικοί πρέπει να αφεθούν στην συνέχιση των παρόμοιων αλλά τελείως ξεχωριστών εγχειρημάτων μοριακής ανάπτυξης. Θα πρέπει να υπάρχει αναρχική παρουσία σε πολλές ξεχωριστές γεωγραφικές περιοχές και όχι αναρχικά κινήματα που στοχεύουν στην ενοποίηση μιας περιοχής, η οποία δεν θα έπρεπε να είχε θεωρηθεί μοναδική εξ αρχής.
Χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να μεταβληθεί η γεωμορφολογία, για να εξαφανιστούν οι κοιλάδες και για να υψωθούν οι λόφοι, αλλά τα σύνορα εμφανίζονται και εξαφανίζονται συνεχώς. Δεν υπάρχει κανένα κέρδος με το να τα λαμβάνουμε υπόψη. Η γη είναι γη. Αν και αυτό το σημείο μπορεί να είναι στοιχειώδες και αυτο-επεξηγηματικό, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας, ελπίζοντας ότι θα αποφευχθεί περαιτέρω σύγχυση σε σχέση με το θέμα.
3: Υπονομεύστε κάθε εξουσία
Αυτή τη στιγμή, η εξουσία είναι παντού κι εμείς είμαστε η μαύρη ύλη πίσω από την εξουσιαστική τάξη της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δεν μπορούμε να ανιχνευτούμε, να μετρηθούμε ή να διευκρινιστούμε επαρκώς. Είμαστε το χάος που εξημερώνεται με σκοπό την κατασκευή ενός δρόμου, το χτίσιμο ενός ουρανοξύστη ή τη σχεδίαση ενός συστήματος ύδρευσης. Προτού επικρατήσει πλήρης ειρήνευση σε μια περιοχή, προτού επιβληθεί οποιοσδήποτε ολοκληρωτικός εφιάλτης, οι άνθρωποι σαν εμάς πρέπει να κακοχαρακτηριστούν, να εξαφανιστούν και να εκκαθαριστούν. Όπως οι επιστήμονες κατασκευάζουν επιταχυντές σωματιδίων για να εξηγήσουν την ύπαρξη της μαύρης ύλης, το ίδιο κάνει και η καπιταλιστική τάξη, φορώντας μας την ταμπέλα των πρακτόρων του χάους, για να κρυφτεί και να προφυλαχθεί απ’ το μυστήριο της ύπαρξής μας.
Επομένως, σύντροφοι της Αναρχικής Διεθνούς, ο εχθρός μας είναι παντού και εμείς δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε πως οι προσπάθειές μας είναι φαινομενικά ασήμαντες. Όσο το χάος, το μυστήριο και η αγριότητα των δράσεών μας τρυπά κατευθείαν στην καρδιά της καπιταλιστικής κανονικότητας, θα πρέπει να θεωρούμε όλες τις τακτικές θεμιτές και άξιες επανάληψης. Η εξουσία είναι παντού και έτσι είμαστε κι εμείς, αγωνιζόμενοι συνεχώς για την υπονόμευσή της. Αρκεί μόνο να σηκώσουμε τα κεφάλια μας για να δούμε μια εκδήλωση της επικρατούσας τάξης.
Κάθε πόλη είναι ένα βαμπίρ. Τα δόντια του είναι σχεδόν αόρατα για τους άλλους, αλλά όχι για μας. Πρώτα, υπάρχουν οι απαγορεύσεις οι οποίες έχουν εσωτερικευτεί από τον πληθυσμό. Αυτές οι απαγορεύσεις επιβάλλονται ψυχολογικά, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Μετά, υπάρχουν οι νόμοι που εφαρμόζονται με φυσική επιβολή. Ύστερα υπάρχει η δομή και η διαχείριση της πόλης αυτής καθεαυτής. Πέρα απ’ αυτό, υπάρχουν μόνο μερικοί μεγαλοκαπιταλιστές που κινούν τα νήματα. Ακολουθώντας αυτή την αφήγηση των δομών εξουσίας της πόλης, προτείνουμε το ακόλουθο σχεδιάγραμμα για την αμφισβήτηση κάθε εξουσίας. Να μας συγχωρείτε για τη χαοτική φύση αυτού που ακολουθεί. Είναι τόσο παράλογο και σοβαρό, όσο ακούγεται.
1.Ξεκινήστε να καπνίζετε τακτικά χόρτο έξω από ένα ήσυχο καφέ ή ταβέρνα. Περιμένετε και άλλους να ενωθούν με σας, μέχρι όλοι να κάνουν χρήση οποιουδήποτε είδους ναρκωτικού. Μετά, ξεκινήστε να κάνετε δημόσιο σεξ σ’ ένα παρακείμενο χωράφι ή πάρκο. Ακόμα, ξεκινήστε να καλύπτετε αυτή την περιοχή με όσα περισσότερα γκράφιτι μπορείτε, συμπεριλαμβάνοντας και το περιστασιακό σπάσιμο παραθύρων. Καθιερώστε περιοχές δημόσιων ουρητηρίων. Επαναφέρετε την πρακτική καψίματος καθετί διαθέσιμου, σε κοινόκτητες εστίες. Να φανερώνετε πάντα τη φωτιά. Είναι το πιο ισχυρό στοιχείο για τους σκοπούς μας. Σπαταλήστε όσους πόρους είναι δυνατόν, ειδικά τους πιο πολυτελείς από αυτούς, όπως η σαμπάνια. Κλέψτε απ’ οποιοδήποτε κατάστημα και μοιράστε τα όλα. Ενθαρρύνετε τη συλλογική ντροπή για τη μη κλοπή, για τη συσσώρευση αγαθών και για την ύπαρξη νευρικότητας κατά τη διάπραξη ενός εγκλήματος. Θράσος σε όλα. Ξεκινήστε να ουρλιάζετε σε ήσυχες περιοχές. Γελάστε όσο πιο δυνατά μπορείτε. Βάλτε τον κόσμο σε συλλογικές στιγμές τρέλας. Εγκαταλείψτε την ιδιωτική σας φωλιά, χάστε τον έλεγχο σε μια πολυσύχναστη γωνιά του δρόμου και συνεισφέρετε στην ακραία ψυχική αστάθεια όλων των κοντινών σας ανθρώπων. Αυτή είναι μία ελλιπής περιγραφή του τέλους της ψυχολογικής σκλαβιάς και της στρεβλής επιθυμίας που απορρέει από την υποβολή στον καπιταλιστικό νόμο. Ακολουθήστε αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές όσο πιο στενά μπορείτε ή να είστε έτοιμοι να υποφέρετε από ακραίες στιγμές βαρεμάρας, απομόνωσης, υπαρξιακής φρίκης και ήττας.
2. Υπερασπίστε τους πάντες από την αστυνομία, χωρίς εξαιρέσεις. Μετά την επιτυχή δημιουργία ανεξέλεγκτων περιοχών, προστατέψτε τις με το σώμα σας, το λόγο σας και οποιοδήποτε διαθέσιμο μέσο. Μη χρησιμοποιείτε λογικά επιχειρήματα. Οι άνθρωποι δραπετεύουν απ’ τη σκλαβιά μέσω της συλλογικής τρέλας και οργής, όχι μέσω της λογικής. Φτύστε δηλητήριο και πετάξτε τούβλα σε φυλάκια πάρκινγκ, στην αστυνομία, στους κατασχέτες και σε κάθε άλλο ρουφιάνο που επιβάλει τον καπιταλιστικό νόμο. Καταστρέψτε όλα τα παρκόμετρα, τα φανάρια και τους δρόμους. Σταματήστε να πληρώνετε φόρους και δημιουργήστε μια αύρα απόλυτης ντροπής και ενοχής γύρω από τους ανθρώπους που συνεχίζουν να ταΐζουν το βαμπίρ της πόλης. Επιτάξτε συλλογικά τα τρένα και τα λεωφορεία και ενθαρρύνετε την ολοκληρωτική άρνηση πληρωμής δασμών. Διακόψτε όλες τις συνεδριάσεις τοπικών κυβερνήσεων, τις συνεντεύξεις τύπου της αστυνομίας, τις κοινοτικές συνεδριάσεις κλπ. Απαντήστε στην αστυνομική βία με παράλογα συναισθήματα, λύσσα, αγριότητα και αδυσώπητη επίθεση. Μαζέψτε τους όλους σε αυτό που τελικά αντιστοιχεί στη μαγεία, αλλά που πιο συχνά, απορρίπτεται απλά ως τρέλα.
3. Κάντε κατάληψη σε όλα τα κτήρια, σταματήστε να πληρώνετε ενοίκιο, κλέψτε το νερό και το ρεύμα, ενθαρρύνετε την εγκατάλειψη της πόλης. Επισημάνετε αντιφάσεις του πολιτισμού. Αδειάστε τα σούπερ μάρκετ, φάτε τα πάντα, και θυμίστε στους ανθρώπους πως τα τρόφιμα καλλιεργούνται και συλλέγονται, δεν αγοράζονται. Ανακτήστε χώρο συλλογικά, κλείστε δρόμους, δημιουργήστε νέες δομές, στήστε οργιαστικά παραληρήματα, δράστε σαν να υπάρχει ένα τελευταίο πάρτι, μια επική γιορτή ή ένα αποχαιρετιστήριο δείπνο πριν την καταστροφή του παλιού κόσμου. Προκαλέστε τον κρύο ιδρώτα του χαοτικού πυρετού σε όλους. Δράστε σαν αντισώματα, μην αφήνετε τους ανθρώπους να πεθάνουν απ’ τον πυρετό τους. Αντί γι’ αυτό, να είστε εκεί όταν ξυπνήσουν απ’ το ατελείωτο πάρτι τους για να τους δείξετε το δρόμο της εξόδου από την κατεστραμμένη και έρημη μητρόπολη. Αφήστε ανοιχτά όλα τα φώτα, τον κλιματισμό και το νερό. Βρομίστε την πόλη, αδειάστε τους θησαυρούς της και απολαύστε τους, γευθείτε τους, κάψτε τους, φάτε τους και πιείτε το αίμα του βαμπίρ χωρίς να βρικολακιάσετε. Αυτό είναι πιθανό και αρκετά τρελό. Απολαύστε το.
Συμπέρασμα
Αν και οι δύο πρώτες τακτικές οι οποίες περιγράψαμε είναι αναμφισβήτητα πιο λογικές από την τρίτη, εμείς επιμένουμε για την χρησιμότητά της. Είναι αρκετά δύσκολο να εξηγήσουμε αυτό για το οποίο έχουμε μόνο μια ιδέα και που θέλει πολύ ακόμα για να εξαλείψει τον καπιταλιστικό κόσμο. Είμαστε πλουραλιστές με κάθε έννοια της λέξης. Δυστυχώς, είμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα στην μη-επικοινωνιακή φύση όσων θέλουμε να πούμε και την επιθυμία μας να παρέχουμε μια σαφή ένδειξη που δείχνει τον δρόμο έξω από αυτό το απέραντο στρατόπεδο θανάτου. Η αποστολή μας είναι αδύνατη και γι’ αυτό θα θριαμβεύσουμε. Το αδύνατο είναι αυτό που απέμεινε.
Το 2009, μια φωτιά άναψε στο κέντρο του Ρέικιαβικ, κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της καπιταλιστικής οικονομίας του νησιού. Γύρω απ’ αυτή τη φωτιά υπήρχαν σκοτεινοί και λαμπεροί άνθρωποι που έφεραν το χάος που περιγράψαμε προηγούμενα. Σαν μέλη της Αναρχικής Διεθνούς, ήμασταν όλοι εκεί και αυτή είναι η φωτιά που ελπίζουμε να απλωθεί παντού.
Προς τον ολοκληρωτικό θρίαμβο του χάους
και την πυροδότηση ανεξέλεγκτων φωτιών
