Μια θανάσιμη έκρηξη βόμβας το 1914 έγειρε ερωτήματα που αντηχούν ακόμα και σήμερα σχετικά με την εκπαίδευση. Στις 4 Ιουλίου, 1914, αναρχικοί από το Μοντέρνο Σχολείο της Νέας Υόρκης τοποθέτησαν μια βόμβα σε μία πολυκατοικία της Λέξινγκτον Άβενιου (Lexington Avenue). Οι εκδοχές σχετικά με το τι συνέβη, ποικίλουν. Επίσημες πηγές αναφέρουν πώς η βόμβα προοριζόταν για τον Τζον Ντέιβισον Ροκφέλλερ (John D. Rockefeller). Αντ’ αυτού, 4 σπουδαστές σκοτώθηκαν κατά λάθος.
Yearly Archives: 2013
20 posts
Η έννοια του ατομικισμού έχει διαφορετικές έννοιες στις αμερικάνικες και ρώσικες αντιλήψεις. Ένας ατομικιστής μπορεί να θεωρηθεί κάποιος ο οποίος δεν κατανοεί την ανάγκη να υπακούσει στην συλλογική βούληση, ή ένας ακλόνητος ηδονιστής, ή απλά ένας ασυμβίβαστος. Η πιο κοινή αντίληψη για τον ατομικισμό φαίνεται πως είναι αυτή μίας φιλοσοφίας απεριόριστης προσωπικής ελευθερίας, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Αυτή η φιλοσοφία, αν και πραγματική, δε θα ‘πρεπε να συγχέεται με τον αναρχικό ατομικισμό: οποιαδήποτε τέτοια κατανόηση είναι στην πραγματικότητα μια διαστρέβλωση της φιλοσοφίας του, η οποία κρατάει σαν ιεροφύλακας τη θεμελιώδη αντίληψη για την αξία κάθε ατόμου.
Εάν η μοναδική σου πληροφόρηση για τα εργασιακά θέματα προέρχεται από τις σκισμένες και κουρελιασμένες σελίδες μιας πεταμένης φυλλάδας του στιλ “ταμπλόιντ”, τότε ίσως μπορεί να σου συγχωρηθεί ότι ακόμα πιστεύεις, πως συνδικάτα, όπως το TUC (1), ενθαρρύνουν οποιουδήποτε είδους μαχητικές διεκδικήσεις στους εργασιακούς χώρους. Γεμάτα από εισφορές διευθυνόντων συμβούλων και μεγαλοστελεχών, τρομολάγνοι γραφιάδες, συγκαταβατικούς πολιτικούς, ακόμη και από αξιωματούχους που καμιά φορά χρησιμοποιούν σκληρή γλώσσα για να θολώσουν τα νερά, μπορεί ακόμη και να σε έχουν κάνει να νομίζεις ότι αποτελούν μια αστείρευτη κινητήρια δύναμη της ταξικής πάλης. Η πραγματικότητα για εμάς που τη ζούμε από μέσα είναι πολύ […]
16 Μάρτη 2003 – 16 Μάρτη 2013: Δέκα χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα-αντικαπιταλιστή συντρόφου Davide Cesare (Dax) που έπεσε μαχόμενος στο Μιλάνο με φασίστες μαχαιροβγάλτες. Το παρακάτω απόσπασμα δημοσιεύθηκε στο infoaut.org Μετάφραση: Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Αθήνα 15 Μάρτη 2013. Dax: 10 χρόνια χωρίς εσένα, 10 χρόνια μ’ εσένα
1 Η επιστήμη στην υπηρεσία του κεφαλαίου, του εμπορεύματος και του θεάματος, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κεφαλαιοποιημένη γνώση, ο φετιχισμός της ρυτίδας και της μεθόδου, η αλλοτριωμένη εικόνα της ανθρώπινης σκέψης. Το ψευδομεγαλείο του ανθρώπου, οι παθητικές γνώσεις της μέτριας πραγματικότητάς του, είναι η μαγική αιτιολόγηση για ένα γένος σκλάβων.
Αναδημοσίευση από Eagainst.com Το ζήτημα της «μόλυνσης» είναι στη μόδα σήμερα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο είναι στη μόδα και η επανάσταση: αγκαλιάζει ολόκληρη τη ζωή της κοινωνίας και αναπαρίσταται απατηλά στο θέαμα. Είναι μια πληκτική φλυαρία στο πλαίσιο μιας πληθώρας εσφαλμένων γραπτών και συζητήσεων που προκαλούν σύγχυση, ενώ στην πραγματικότητα επιβάλλεται αναγκαστικά στους πάντες. Αναδεικνύεται παντού ως ιδεολογία, ενώ κερδίζει έδαφος ως πραγματική διαδικασία. Αυτές οι δύο ανταγωνιστικές κινήσεις – το ανώτερο στάδιο της εμπορευματικής παραγωγής και το σχέδιο της καθολικής της άρνησης, τα οποία είναι εξίσου πλούσια ως προς τις εσωτερικές τους αντιφάσεις – […]
Όπως είπε μια φορά ένας μπάτσος κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Λούσι Πάρσονς (Lucy Parsons) είναι «πιο επικίνδυνη από χίλιους ταραξίες». Ήταν τόσο ισχυρή η αντιεξουσιαστική της παρουσία, που 62 χρόνια μετά το θάνατό της, το επαναστατικό πνεύμα της Λούσι Πάρσονς (1853-1942) εξακολουθεί να διεγείρει το μίσος της αστυνομίας του Σικάγο.
Δημοσιεύτηκε στο “Mother Earth”, Vol. XII, No 12, Φεβρουάριος 1913 “Υπάρχουν κάπου ακόμη λαοί και αγέλες, όχι όμως σε μας, αδελφοί μου: σε μας υπάρχουν κράτη. Κράτος; Τι είναι αυτό; Εντάξει λοιπόν! Ανοίξτε τώρα τα αφτιά σας, γιατί θα σας πω ό,τι έχω να σας πω για τον θάνατο των λαών.
του Μπέντζαμιν Τάκερ Σκοπός μας είναι η κατάργηση, όχι μόνο όλων των υπαρχόντων Κρατών, αλλά του Κράτους του ίδιου. Δεν είναι αυτός ένας ευθύς και σαφώς προσδιορισμένος σκοπός; Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, και δεν υπάρχει καμία υπεκφυγή πάνω σ’ αυτό. Το λιγότερο που μπορούν να πουν για μας οι αντίπαλοί μας είναι ότι στεκόμαστε στο παζάρι της σκέψης και της δράσης, με μια τιμιότητα στη διαμαρτυρία και τις δηλώσεις μας.